සිංහල "මානසික වෙදකම" හා "තිරිසන් උරුමය මැඩ මිනිස්කම බලගැන්වීම"

මම ලියන්න ගියේ මානසික වෙදකම කිව්වත්, ඊටත් වඩා වැදගත් දෙයක් වන "තිරිසන් උරුමය මැඩ මිනිස්කම බලගැන්වීම" ගැනත් කියන්න හිතුවේ ටිකක් අදි මදි කිරීමෙන් පසුය. ඒ හැඳින්වීමක් ලෙස ලියන ලිපි තුලින් දෙන දේවල් වැඩි වූ පමණින් ලබාගත හැකි බව, තම තමන්ගෙ වඩා ගත් නිපුණතාවය මත දැරීමේ හැකියාව රැඳෙන නිසයි. දැරීම ගැන කියන කොට "දරන" කියන සාමන්‍ය අරුත හින්දි වලින් "ධර්ම" කියන බහුභූත වචනය හැදුනා කියල හිතුනා. ඒකත් හරියට අර "කරන" කියන සාමන්‍ය අරුත හින්දි වලින් "කර්ම" වුනා වගෙයි. න කාරය ම වීමත් ර කාරය ර් වීමත් හරියට කෑල්ලෙ කොන් මාරුවෙනවා වගෙයි. සමහර සිංහල වෙස් ගත් උන් සිංහල කියන වචනෙ සිම්හල කියල කොච්චර තර්ක කරනවා ද?

දැන් මේ ලිපිය මොනවා ගැන කියනවා ද කියන්න කලින්, කැලෑ සතුන් ලෙස සිට අද ඉන්න තැනට ගෙන ඒමට දැරූ උත්සාහය ගැන කිව යුතුයි. ඒක සුළු උදාහරණ කීපයකින් කිය එක වඩා සුදුසුයි. අද අපේ අත පය ගත සිත යොදා කොතරම් නම් දේවල් කරනවා ද? ස්වාභාවික දේ හැර, ඒ සියල්ල එලෙස බිහි වූවා නොවේ ද? ඒත් කැලේ ඉන්න කාලේ, අප කලේ බොහොම ස්වාභාවික, පාලනයකින් තොර හැඟුම් වලින් වෙන දේ විතරයි නොවේ ද? එසේ නම් අප අපේ අංඟෝපාංඟ මෙලෙස හැසිරවීමට පන්නරය ලැබුවේ කෙසේ ද?

අපේ වර්ගෙ උන් අඟපසඟ එහා මෙහා කරන කොට (නටන කොට), රටාවකට ශබ්ද කරන කොට (ගයන කොට), අපි කොතරම් ඒ දේවල් දිහා හැඟුම් බරව අවධානය යොමු කරනවා ද? කැළෑ සතුන් මේ කිසිත් නොකරන්නේ ඇයි? එසේ නම් අපට පමණක් මේ ගති ආවේ කෙසේ ද?

අප කෙසේ වතුරට මෙතරම් හුරු වුනා ද? එදා කැලෑවේ දී නැඟූ ගොරහැඩි ශබ්ද අත හැර, කොතරම් මනහර වචන තෙපලනවා ද? මේ හැකියාව ආවේ කෙසේ ද? විදිහල් (Schools) නැති කැලෑවේ සිට කෙසේ නම් අපි අනුන් කරන කියන දේ අනුගමනය කිරීමට පටන් ගත්තෙමු ද?

කැලෑවේ ඉන්න කාලේ ගින්න යනු මරණය දෙන භයානක දෙයක් වූ අතර එයට මුහුණ දිය නොහැකි ව ආත පාත කඩාගෙන දුවපු එක ගත්තම, අද ගින්දර නැතුව ජීවත් වීම ද හිතා ගත නොහැක. අපි කෙසේ නම් ගින්න ජයගත්තෙමු ද?

හෙළුව යනු මොකක් දැයි නොදැන, ලොමෙන් පිරි වානරයන් ලෙස සිට, විවිධාකාර සළු පිළි පැළඳ, විළි වසා ගැනීමට තරම් වෙනස් වූයේ කෙසේ ද?

ගුණක් අගුණක්, රසක් නිරසක් නොබලා කෑමට හැකි ඕන ජරාවක් කන සතුන් ලෙස සිට, කෙසේ නම් මෙතරම් ප්‍රණීත ආහාර පාන සැකසීමට පුරුදු වුනෙමු ද?

කෙසේ නම් මතකය බිහි වී ද? කවුරු කෙසේ අප දැනුවත් කලා ද? මෙවැනි අද අප සතු, එහෙත් කැලෑ සමයේ නොතිබුන දේ කොපමණ දැයි කියනවා නම් නිමක් දැකීම ද අපහසු ය. මේ සියල්ලම දැනුමේ ඵල බව සහතික ය. කෙසේ වෙතත් මෙම දැනුම ඉබේ ආවා හෝ තම තමන් වඩා ගත්තා යයි කීව ද, එවැන්නන් තමන් විසින් වැඩූ අළුත් යමක් නැත්තේ ඇයි? මෙවැනි ප්‍රශ්ණ නිසා, ආදි සිංහලයන් කී මතය වන දැනුම දුන්නේ හිරු දෙවියන් ය යන කතාව අප ද තහවුරු කර ගතිමු. එසේ ලත් දැනුම කෙසේ නම් මිනිසුන් අතරට ගොස් උන්ගේ උරුමය වී ද? ඇත්තටම මේ ප්‍රශ්ණ වලට පිළිතුරු දීමක් ලෙස ලිපියේ නම වෙනස් කලෙමි.

දැන් බලමු මානසික වෙදකම කියන එක ගැන. අපේ හිත ගැන දැනීම අද සම්පූර්ණයෙන් ම අතුරුදහන් වෙලා වගෙයි. දැනුම, වචන නැවත නැවත කියවීමකට සීමා වෙලා. ඒ නිසා මානසික රෝග සාමාන්‍ය ගතිගුණ ලෙස දකිනවා. කෙසේ වෙතත් ඒ ගැන කිව යුතු වන්නෙ, සිංහලයන් සතුව අංඟ සම්පූර්ණව එම දැනුම පැවති බවට අදත් සාක්ෂි ඇති නිසයි. එම දැනුම කොතරම් ප්‍රබල දැයි කියනවා නම්, එය බිහි කරපු කෙනා අපේ හිත අයත් අවතාරය බිහි වූ හැටිත්, එහි ක්‍රියාකාරිත්වයත්, එසේම ගත (තාරය) සමඟ එකතු වී වැඩ කරන හැටිත් මුළුමණින් දැන සිටිය යුතුමයි. අපේ අවතාරය අප වටා ඇති තාරික (තාරය වැනි දේ අයත් කොටස) පරිසරය සමඟ ගණුදෙනු කරන්නේ අපේ තාරය (ගත) හරහා ය. ඇස් කන් වැනි අඟපසඟ ලබන දැනීම කෙලින් ම අවතාරයට ද මොළයට ද යවනවා. මොළය ගතේ කොටසක් වන අතර එය අවශ්‍යතාවයන් අනුව වෙනස් වන ක්‍රියා/ප්‍රතික්‍රියා රැසකට අවශ්‍ය තොරතුරු රැස් කර තබා ගත් දැනුම් ගබඩාවක්. තාරය පිළිබඳ තොරතුරු සිතාමතාම නොකියන්නෙ ඒවා ඕන කෙනෙකුට ක්‍රියාත්මක කර භාවිතා කල හැකි නිසයි. තාරයට බැඳි ප්‍රබල හැසිරීම් රටාවක් එලෙස Feedforward Control කියා ලිවීමෙන් අත්දුටු අනිසි ඵල නිසා  මෙම පිළිවෙත යොදමි.

තාරය (ගත)  තුලින් අපේ අවතාරය ලබන සංඥා අනුව ගත පමණක් නොව අවතාරය (හිත අයත් කොටස) ද නොයෙකුත් ක්‍රියා/ප්‍රතික්‍රියා දක්වනවා. එසේ නම් මොනවද මේ රෝග හෙවත් අසනීප කියන්නෙ? ඕනම දෙයක් දිගටම, ඒක හදපු විදියට සරිලන ලෙස ක්‍රියාත්මක වෙනවා නම්, ඒකෙ වරදක් නෑ කියනවා වගේ, අපේ ගතත් (තාරයත්), හිතත් (අවතාරයත්) ඒවායින් වියයුතු ක්‍රියා/ප්‍රතික්‍රියා කෙරෙන විට අප හොඳින් සිටිනවා යයි කියමු. එසේ නම් හිත ලෙඩ වූ බව හෝ දිගටම ඒක හදපු විදියට සරිලන ලෙස ක්‍රියාත්මක නොවෙනවා කියා දැන ගන්නේ කෙසේ ද? ගතට එසේ වූ විට ඇතිවන වේදනාව, අපහසුකම් අපි අත්දැකීමෙන් දනිමු. ඒ ගැන දැන් නොකියන්නේ ශාරීරික (ගතේ) වෙදකම යටතේ ඒ ගැන කතා කරන නිසා ය. අවතාරය ලෙඩ වූ විට, අපේ හැසිරීම් රටාව වෙනස් වේ. සංවේදී බව අඩු වේ. අප ජීවත්වන්නෙ සුපුරුදු පරිදි නොවේ. වැහැරීම, හැඟුමෙන් රැඟුමෙන් (ක්‍රියාන්විත බවින්) තොර වීම පොදු ලක්ෂණ වේ. තව බොහෝ දේ ඇති බව ඔබ සිංහල නම් දැන ගත යුතු ය.

අප කරන කියන හිතන පතන දෑ අප මත ස්වාභාවයෙන් ම පැටවුනු සමාජමය වගකීම් ය. ඊට අමතරව බාහිර පරිසරය තුල කරන, වෙන සිඳුවීම් ද අපට බලපාති. මීට අමතරව ඇති ඉතා වැදගත් ක්‍රියාවන් ද මේ සඳහා බලපාන බව ද කිව යුතු ය. ඒ ගතට නොබැඳී කෙලින්ම අවතාරය සමඟ වන ගැටීම් ය. මේවා කරන්නේ තාරය ඇතිව හෝ නැතිව අනෙක් අවතාර අප සමඟ ගැටීම ය. එයට ද හේතු බොහෝ ය. අපේ පරණ ක්‍රියාවල් මෙන්ම අප දුබල වූ විට ප්‍රබලයන් කරන දේ ද මෙයට අයත් වේ. කලින් ලිපි වල කී ලෙස අප පාලනය කිරීමට සිටින අය ද, අප මායිම් කැඩූ විට ක්‍රියාත්මක වීම තුලින් මෙවැනි දෑ සිදුවේ. දැන් අවතාරය ලෙඩ වූ බව හෝ දිගටම ඒක හදපු විදියට සරිලන ලෙස ක්‍රියාත්මක නොවෙන  බව කෙසේ විය හැකි දැයි තොරතුරු බිඳක් කීමි.

එසේ නම්,  ඒ බව හැඳින්වීමට සිහි විකල වීම, පිස්සු වැටීම, ඔල්මාදය යන වචන යොදා ඇති බව දනිමු. අවතාරය නැවත යථා තත්ත්වයට ගෙන එන්නේ කෙසේ ද? එය ලේසි වැඩක් නොවේ. නොදන්න දේවල් හදන්න ගියාම ඉතිරි ටිකත් කැඩීමෙන් කෙළවර වන නිසා, මෙය ලෙහෙසි පහසු වැඩක් නොවේ. දන්න කෙනෙකුට හැර ඒ ගැන යමක් කිරීමට තබා සිතීමටවත් නොහැකි බව, අප අපටම එවැනි දෙයක් විසඳීමට අභියෝග කල විට තේරේ.

මම ගොඩක් දේවල් කියුවත්, සිංහලයන් සතු කුමක් ගැන කතා කරනවා දැයි තවම නොකීවෙමි. ඇත්තටම මම මේ පුදුම වන්නේ සිංහලයන්ටම ආවේණික බලි තොවිල්, ගුරුකම් පුද පූජා ගැන ය. සුපුරුදු ලෙස බෞද්ධයන් (කෑ පතේ පහකරන මළයාලි දෙමළුන්) කුණුකසල එකතු කර විනාශ කරපු මේ වටිනා සිංහල උරුමය තුල තවමත් උන්ගේ දෙපා (උන්ට අත් නැත) වලින් අනා නැති සිංහල උරුමය තුලින් දුටු දෑ මගේ කතාවට මුල් විය. අද මුදලට ඕන දෙයක් කරන්න පුළුවන් යයි කියන සිංහල කතා කරන දෙමළුන් (බෞද්ධයන්) කියන බූරු කතා මෙයට අයත් නොවේ. මලයාලි, කේරල, දෙමළ සංක්‍රමණිකයන් ගෙනා කුණු ගැන ද නොවේ. එසේ නම් කුමක් ගැන ද මේ මම කියන්නේ?

මම කියන්නේ වෛවාරණ වෙස් ගෙන, රෙදි ඇඳන්, පන්දම් කරකවමින් සිංහල බෙර පදයට ගයමින් නටමින් කරන අරුම පුදුම ක්‍රියාවන් ගැන ය. සිංහල බෙරය කිව්වේ හින්දු දෙමළ වසලයන් යක් බෙරය කියන එකට ය. එය සිංහල භාෂා උච්චාරණයට සරිලන එකම වාදක භාණ්ඩයයි. අද ඇති බොරු සිංහල උරුමයක් පැළඳූ ගැට බෙරයත්, ඒකෙන් නැගෙන දර පලනවා වැනි කර්කෂ හඬත්, ඊට සරිලන වඳුරු පැනිල්ලත් කේරලයෙන් ගෙනාවේ වඳුරු/දෙමළසිංහ ගෝතයන් තුටු කිරීමට මිස, සිංහලකම රැකීමට නොවේ. ඊ ළඟට, සිංහල වචන තුලින් ගයන හඬ මිස, නොතේරෙන අණ්ඩරදෙමළ කියන මලයාලි හිඟනුන්ගෙන් පැවතෙන මලකෝලම් ගැන ද නොවේ. පැහැදිලිව කියනවා නම් මහසොහොන් සමයම වැනි විශේෂ සිංහල ක්‍රියාකාරකම් තුලින් දකින දේවල් ගැනය. තවත් විදියකින් කියනවා නම් සිංහලයන්ටම ආවේණික වූ දේවල් ගැන ය. වෙන ජාතියක් කරන දෑ හල විට මෙය දැකිය හැක.

 ඉහත කී සියලු ඵලයන් මෙතුලින් දීම කිව නොහැකි තරම් අඟනේ ය. සිතේ පළුදු නැතිකර සනීප කිරීම, විවිධ සිතුවිළි මෙන් ම අවශ්‍ය සිතුවිළි ජනනය කිරීමට හෙවත්, එවැනි සිතිවිළි අවතාරය තුල බිහිකිරීමට සාධක වන ක්‍රියාකාරකම් ද එක්තරා සුවිශේෂ රටාවකට ම කල යුතු ය. ඒ සියල්ලම මේ සුවිශේෂ සිංහල දැනුම තුල මනාව ගැබ් වී ඇත. එසේ නොවූ විට ලෙඩ උත්සන්න වෙන බව අපි දනිමු. ඒ අතින් අද බහුලව භාවිතා කරන බටහිර ක්‍රම හිසේ ඇම්මට කොට්ටය මාරු කරනවාටත් වඩා, ගතේ හැකියාවන් වස විෂ යොදා නැසීමෙන් එවැන්නක් නැති බව පෙන්වන මුලාවකි. ඊටත් වඩා භයානක වන්නේ ලෙඩාට වඩා අසාධ්‍ය ආබාධ ඇති උන් එවැනි ප්‍රතිකාර කිරීම ය. මෙහි දී බලු හිසක් යොදා පරික්ෂණ කල මානසික ආබාධිතයා සිහි විය.

මෙම සිංහල දැනුම යොදාගැනීමේ දී අඳින රෙදි පිළි තුලින් කාන්තා රූපය ගැනීම ද ඉතා වැදගත් දෙයකි. හැසිරෙන ආකාරය, කරන කියන දෑ, කරන රටාව මෙන්ම, මුල සිට අගට ඇති පිළිවෙළ ද ඉතා වැදගත් දැනුමකට බැඳී ඇත. එම දැනුම යොදන කිසිවෙකු ඒ ගැන නොදනී. දෙමළුන් ගේ (බෞද්ධයන්ගේ) කුණු දමා ඇනූ උන් ගේ පරම්පරාවම දිරාපත් වී නිකමුන් වීම ද අත්දුටු වැදගත් කරුණකි. ...

 ඉහත කී කාන්තා ඇඳුම යොදාගැනීම සුවිශේෂය. කාන්තාව යනු ජාතියක පැවැත්ම සනිටුහන් කරන මානය යි. මම ප්‍රතිචාර තුලින් ද වැදගත් කරුණු ලියන බව කියමි. http://sinha-ali.blogspot.com.au/2013/02/blog-post_20.html?showComment=1361777323745#c1804840026709699333 පුරුක තුල ලියා තැබූ "... නිශ්චිත බිහිවීම් ලෙස අප සැම විටම එහා මෙහා යන්නේ සීමිත පරාසයක විතරයි. මේ කියන වැදගත් කාරණය ගැන සිතන්න. මිනිසා බිහිවන බිජු වන ඩිම්බ බිහිවන්නේ ද ගැහැණු දරුවකුගේ බිහිවීමත් සමග ය. වැඩීමෙන් හා පරිසර බලපෑම් තුලින් ඩිම්බ වලට කිසිදු බලපෑමක් නොවේ. එසේම එම ඩිම්බ වලින් බිහිවන ගැහැණු දරුවකුගේ ඩිම්බ බිහිවන්නේ ද ගැහැණු දරුවකුගේ බිහිවීමත් සමග නිසා, ඩිම්බ වලට කාලානුරූප වෙනසක් ඇති වීමට ඉඩක් නැත. ජීවීන්ගේ පැවැත්මට, මෙය ඉතා වැදගත් කාර්යයක් කරයි. ගැහැණුන් කෙතරම් පරිත්‍යාගයක් ඒ සඳහා කරනවා දැයි කියනවා නම්, ගැහැණුන් කෙරෙහි ඇති මිනිස්කමේ ලක්ෂණ ඒ බව සනාථ කරයි. ගැහැණියක් රැකීමට පිරිමියෙකු දිවි පරදුවට තබන තරම් එම කාර්යය වැදගත් ය. ඉතිරිය ඔබට සෙවීමට භාරයි." තුල මිනිස් ජීවය නොකඩවා යන ගමනට අදාල වැදගත් තොරතුරු සැඟවී ඇත. එය කෙතරම් අප ආ ගමනට මග පෙන්නුවා ද යන්න ඉතා වැදගත් ය. මේ කතාව තුල ඩිම්බය ගැහැණියගේ චරියාව අනුව වෙනස් නොවන දෙයක් බව කියයි. ඉතිරිය තේරුම් ගැනීමත්, ගැහැණු රෙදි ඇඳීමත්, විවිධ අඟපසඟ එහා මෙහා කිරීමෙන් දෙන දේවලුත් සසඳා බලා දැන ගැනීම සිංහලයන්ගේ වගකීමයි.

මෙම බලි තොවිල් තුලින් කෙසේ අපට බලපෑම් කරයි දැයි නොදැනීම දුකකි. අප බොහෝ දත් මෙන් නොදත් දේ ග්‍රහණය කරන්නේ ඇසින් දැකීමෙන් හා කනෙන් ඇසීමෙනි. ඒ බව තහවුරු වන්නේ එයම ක්‍රියාවෙන් ඵල ගැන් වූ විටය. මේ තුල අපේ ජීවත්වීමටත් පැවැත්මටත් අඟනා සංයෝජනයක් ඇති බව නොකියා කියමි. බෞද්ධයන් වැනි විවිධාකාර දෙමළුන්, සිංහලයන් නැසීමට, මුලා කර නොමග යැවීමට යොදාගත්තේ ද මෙම සංයෝජනයන් බව තහවුරු වේ. එහෙත් ක්‍රියාවෙන් තහවුරු කිරීමේ වරදට සිංහලයන් වග කිවයුතු වන්නේ ඇත්ත නැත්තෙන් වෙන් කිරීම පොදු මෙන්ම පුද්ගල වගකීමක් ද වන නිසා ය.

මම බෞද්ධයන් ගැන කතා කලේ ලිපි කියවන ආකාරය තුලින් එවැන්නන් ද සිටින බව දකින නිසා ය. මම මේවා ලියන්නේ සිංහලයන්ට මිස බෞද්ධයන්ට නොවේ. ඔබ බෞද්ධ වූ සිංහලයෙක් නම්, එයින් මිදී තමන්ගෙ කම (සිංහලකම) දැරීමට ඇති තරම් දේ කී නිසා, තමන්ට හරිමග තෝරාගැනීමේ වගකීම දැරිය යුතුය. ඔබ සිංහල කතාකරන හින්දු අයෙකු නම් බෞද්ධකම ඔබේ කමයි. මම දැන දැනම ඔබේ කම ඔබට භාර කරමි.

ඔබ සිංහලයකු නම් "කාලීන තොරතුරු - 4" යටතේ ඇති දෑ කියවිය යුතුමය. සිංහලකම ගොඩ නැගුවේ තිරිසන්කම පෑගීමෙන් මිස, තිරිසන්කමට දරුවකු සේ සලකා වඩා හිස තබාගෙන නොවේ. එසේ කල හැටි දත්තේ වුව නොකියන්නේ තේරුම් ගැනීම ඔබේද වගකීම නිසා ය. බෞද්ධකම තුලින්, දරුවන්ට ඇතිවෙන හැඟීම් මිනීමරුවන්ට පල්හොරුන්ට පෙන්වීම ඔබට කවා ඇත. 1948 සිට අද දක්වා හින්දු බෞද්ධ ආධිපත්‍යයයට රට පමණක් නොව රටේ නම ද යටත් වී ඇත. ඒ අමන  ක්‍රියාවේ ප්‍රථිඵල අප ඇස් ඉදිරියේ ය. එකින් එක පෙන්විය යුතු නම්, ඔබට ඇත්තේ සිංහලකම නොව සමහර සත්වයන්ට ආවේණික අවතාරයන් ය. මේ ලෝකය සර්වසම්පූර්ණ ය. මරාගෙන කන්නන් ඇත. ඒකට උත්සාහයකින් තොරව ගොදුරු වන සතුන් ද එමටය. උදාහරණ ලෙස මුවන්, ගෝනුන්, හරකුන් වැනි සතුන් බෞද්ධයන් වැනි යයි කීම නිවැරදි ය. එහෙත් සිංහයන්, අලින්, නයින්, වඳුරන් සතුරා ඉදිරියේ බෞද්ධයන් ලෙස නොව, තම පැවැත්ම වෙනුවෙන් ඕන දෙයක් කරන සතුන් බව ඔබ දන්නවා ඇතැයි සිතමි. ඒ වර්ග මුසු කර තැනූ සිංහලකම මේ ලොවට සරිලන එකම නිපැයුම බව ඉතිහාසය කියයි. මම මෙසේ කීවේ මගේ ඉල්ලීමට පිටින් ගොස්, ඇහිඳ ඇහිඳ කියවන අය සිටින බව පෙනෙන නිසා ය. එහි ආදීනව තේරුම් ගත් විට පමා වැඩි යයි කියමි.

මගේ උත්සාහය ඇත්ත නැත්තෙන් වෙන් කිරීමට සිංහලයන්ට අත දීමයි. ඒ නිසා නියම මගින් පිට ගොස්, "සිංහලයන් කී රහත්වීම තුලින් බුද කෙනෙකු වී පැවැත්ම රැකීම හා හින්දූන් කී බුද්ධ කෙනෙකු වී අරහත් වී නිවන් දැකීමට යා යුතු මගවල් ගැන සරලව සිතා බලමු" යන ලිපිය තුලින් මේ දෙගොල්ලන් කරන කියන දෑ විග්‍රහ කරමි. මෙම පීලි පැනීම,  මගේ උත්සාහය සිංහලයන් සඳහා පමණක් බවට නැවත කීමට ය. බොහෝ මාතෘකා යටතේ ලිපි තොගයක් ලිවීමට හිතාගෙන සිටියත්, මම කරන දේවල් මගේ පාලනයටවත් නතු නොවන නිසා, කාලය හරහට සිටීම ගැන පුදුම නොවන්නේ අභියෝගයක් නැති තැන මම අවශ්‍ය නොවන නිසා ය. කෙසේ හෝ ඉලක්කය සපුරා ගැනීම මගේ ද අභිප්‍රාය වේ. එය සිංහලයන්ද උරුම කරගත් දෙයක් නිසා තේරුම් ගැනීම පහසු බව දනිමි. කීමට බොහෝ දේ ඇතත්, මෙය හැඳින්වීමක් ලෙස සලකමු.

එකතු කිරීම:

මේ ලිපියට අන්තර්ගත කල යුතු යයි සිතෙන වැදගත් කොටස් දෙකක් මෙසේ එකතු කරමි.

බොහෝ සිංහල වෙස්මූණු දාගත් අහිගුණ්ඨිකයන් සිතන්නේ, සියලු සිංහල දැනුම, උන් පැවතෙන හිඟනුන් සිංහලයන්ට ගෙනත් දුන් ලෙස ය. අද මෙන් අතීතයේ ද ඇඳි කිලිටු වතින් පැමිණ අතපාමින් යැපුණු හිඟනුන් ගෙනා එකම දේ උන්ගේ නීච හිඟනකම ය. සිංහලයන්ගේ මිනිස්කම තුලින් පැටව් ගසා අද මුළු රටම හිඟන පුරයක් කිරීමට නම් උන් මුල් වූ බව කිව යුතුමය. ඒ විතරක් නොව මේ වසලයන් කොතරම් අසිංහල ද කියනවා නම් කටට ආවක් ඇත්ත ලෙස දකින මානසිකයක් ඇති උන් ය. උදාහරණයක් ලෙස සිංහල අවුරුදු උළෙල පටන් ගත්තේ කාලිංග මාඝ යයි කියන තරමට තුච්ඡ වූ මේ වසලයන්, ඒ බොරුව කියන්නේ උන්ගේ වෙසක් පුරසඳ පායන දිනය සිංහල වසර ලෙස මුලා කිරීමට ය. මීට වසර තිස් දහසකටත් පෙර මහ සම්මත මනු (සුමන),ජාතිය යනු එකක්ම බව පසක් කිරීමට ඇරඹූ මේ ශ්‍රේෂ්ඨ සැමරුම, එසේ මරා දැමීමට දඟලන්නේ උන්ගේ දෙමළ උරුමය වන සිංහල ජාතිය වැනසීමේ තවත් පියවරක් ලෙස ය. සැබැවින් ම පුරසඳ ඇති දින, අඳුරේ අතපත ගාන, දේව කෝපයට ලක් වී විකල වූ මනසින් මිනිස්කම නසන අමනුෂ්‍යයන් රෝහල්ගත කර ප්‍රතිකාර කල යුතු දින ලෙස වෙන් කල යුතු ය.

එසේ නම්, මේ ලිපියට මුල් වූ අද පවතින  මානසික වෙදකමේ අංඟ කවදා සිට සිංහලයන් භාවිතා කලා දැයි ඇසිය යුතුය. මෙම ප්‍රශ්ණය නැගූ විට චක්‍ර (cycle) හතරකට පෙර යයි උත්තර ලැබුනු ආකාරය විස්තර කල නොහැකි තරම් ය. මෙහි චක්‍ර කියන්නේ වසර තිස් දහසකට ආසන්න කාලයක් ය. මහ සම්මත සුමන ආවේ ද එවැනි චක්‍රයක් ඇරඹීමට ය. මීට චක්‍ර දෙකකට පෙර, එනම් මිනිසුන් වඳ වී ගිය අවස්ථාවේ, හිරු ආවේ දරුවන් බිහි කිරීමේ හැකියාව තහවුරු කිරීමට ය. සිහ (ශිව හෝ සිංහ) ඒ කල ආ නම විය හැකි බව තහවුරු වේ. මෙම වඳ වීමට හේතුව ඉතාමත් ම ස්වාභාවික ය. එනම් කැළෑ පරිසරයෙන් මුදා ගෙන, ගෙවල් (ගුහා) තුලට කොටු වූ විට දරුඵල හීන වීම ය. මෙය සතුන් හිරකර ප්‍රදර්ශන කුටිවල දැමූ විට නිතර සිදුවන ආකාරයේ දරුඵල හීන වීමට සමාන ය. අර්ධ ජීවිත (half life) විනාශය වන ස්වාභාවික ක්‍රියා වලිය ගත් විට මෙය අප කැළෑ ජීවිතය අත හැර වසර හැට දහසකට පමණ පසු වූ බව පෙනේ. මම කියන්නට උත්සාහ කරන්නේ, මෙම සිංහල දැනුම වසර 120,000 (එක්ලක්ෂ විසි දහසකට) කට පෙර සිට ලැබුවක් බවයි. බාහිර දත්තවලට අනුව සිංහල බෙරය වසර 120,000 (එක්ලක්ෂ විසි දහසකට) කට පෙරත් පැවැති බව කියනු දුටිමි. නූතන කෙප්ප විජ්ජා උපක්‍රමවලට අනුව, අද මිනිසුන් නැටුමට, ගැයුමට පමණක් නොව ඒවා බලා තුටු වීමට යොමු කරන  ශාරීරික කොටස් එකතු වූ දින නිර්ණය කර, ඇත්ත නැත්ත ගැන සෙවිය හැක. නූතන මිනිස් හැසිරීමට මෙම පැරණි සිරිත් විරිත් කෙතරම් දායක වූවා ද යන්න අපේ ගති පැවතුම් හැදෑරූ විට තහවුරු වේ. දෙමළුන් ගෙතූ, පාලි යන නමැති, ගායනයට බර පැදි තුලින් දැනුම කට පාඩම් කිරීමට මුල් වූයේ ද, මෙම සිංහල දැනුම තුල ඇති නොයෙක් පාලි (දහඅට පාලි, ආඩාපාලි) නිසා යයි තහවුරු වේ.

එකෙක් ලෙඩ වුනාම ගමටම ප්‍රතිකාර කිරීම ද පුදුම කරවන සුළු දෙයකි. සමහර අසිංහලයන් මේ ගැන විපරිත වීම තේරුම් ගත හැක. එය ද නොදත්කම හා කැලේ ගෙවූ තනිකඩ ජීවිතය හෙවත් තමන්ට තමන්ගෙ පිහිට පමණකි යන හැඟීම නිසා ගෙතුනකි. මිනිස්කම උරුම වීමට පෙර ද, අප ස්වාභාවික උරුමයෙන් පරිපූර්ණ වූ සත්ව කොටසක් විය. එසේ නම් මිනිස්කම උරුම වීම අපට අතිරේක බරක් වීම අනිවාර්ය ය. එහෙත් අපේ ජීවය කොතරම් කාර්යක්ෂම ද කියනවා නම් අපේ සැකසීම තුල අතිරේක (excess) දේවල් කිසිත් නැත. එය වීමට නම් එවැනි දෑ ක්ෂය විය යුතුය. මෙම ක්ෂයවීම ද ඉහත කී චක්‍රයට අනුව වන බව පෙනේ. (එවැනි ක්ෂය වන ශාරීරික අංඟ දෙකක් ද අප සතු බව කියමි.) මේ අනුව මිනිස්කම උරුම වීම අපට අතිරේක බරක් වීම අනිවාර්ය නිසා, ස්වභාවයෙන්ම එය අතහැරීමට පෙළඹවීමක් තිබිය යුතු ය. මෙය එක ජීවිත කාලයකින් සිදු වන දෙයක් නොවේ. එහෙත් මෙම අත්හැරීම කොතරම් ප්‍රබල ද යන්න අත්හදා බලා දත හැක. උදාහරණ ලෙස කිලෝ හතරක් පහක් පටියකින් ඇඟට බැඳ තබා තම හැඟීම් පරික්ෂා කල විට, ක්‍රමයෙන් අපහසුකම දැඩි වී කාලය ගෙවෙන විට සිය දිවි නසන හැඟීම් ද පහල වේ (එහෙත් දරුවකු වඩාගෙන සිටින විට එය බරපතල ලෙස බල නොපාන බව ද කියමි). මෙවැනි, ස්වභාවික පරිසරය වෙනුවට කුඩා කාමරයක සිර කිරීමෙන්, ස්වදේශිකයන් දිවි නැසීමට යොමු කිරීම, සුද්දන් මිනීමරණ උපක්‍රමයක් ලෙස සකසා ඇත. අතිරේක දේවල් එතරම් බලපෑම් කරයි නම්, කාලය සමඟ මිනිස්කම අතුරුදහන් වී තිරිසනකු වීම, තේරුම් ගත හැකි, සැබෑ ලොව අද ද වෙන දෙයකි. එසේ නම් එකෙකු ගේ ලෙඩ වීම යනු තමන් වටා සිටින උන්ගේ ද යථා තත්ත්වය එළි දැකීමක් නොවේ ද? එකෙක් ලෙඩ වූ විට ගමටම ප්‍රතිකාර කිරීම් කොතරම් නිවැරදි ද? එසේම ගතට සිතට  අළුත් ජවයක්, දැනුමක් ලබාගැනීම හොඳ දෙයක් නොවේ ද? මම කෙතරම් මෙම දැනුමෙන් ඵල ප්‍රයෝජන ලබනවා දැයි කීමට බැරි තරම් ය. නිතර මේ දැනුම භාවිතයෙන් මිනිස්කම ගිලිහී ගොස් තිරිසන්කමට යොමු වීම නැවතිය හැක.