රාවණා හා හෙළය හඳුනා ගමු

අද ඉතිහාසය සොයන ඉංග්‍රීසි විදිය ගැන කතා නොකර ඉහත මාතෘකාව ගැන කතා කිරීම සුදුසු නැත. ඒ ඉංග්‍රීසි විදිය කෙතරම් සාර්ථක දැයි බැලීම අත්‍යාවශ්‍ය නිසාය.

ඉංග්‍රීසි විදියට අනුව අතීතය සොයන ගවේෂකයන් තම වෘත්ත්තිය ලෙස ද ඉතිහාසය සොයන නිසා, එවැනි මුදලට සේවා සැපයීමේ දී බැඳීම් කෙසේ බලපානවා දැයි දත යුතුය. මා ඉංග්‍රීසි විදිය යයි කීවේ එය මුලින් ම භාවිතා කලේ ඉංග්‍රීසින් නිසා ය. ඉංග්‍රීසි විදියට අනුව දැකීමට හැකි සාක්ෂි මත ඉතිහාසය ගොඩ නඟන්නේ එම සාධක මුල් කොට සොයන්නා ගොතන කාරණා මත ය. මෙම කාරණා අළුත් වුව ද කලින් ගෙතු කාරණ වලට අණුකූල විය යුත්තේ සුදුසුකම් එමගින් මිස වෙන විදියකින් නොලැබෙන නිසා ය. නොඑසේ නම්, ගවේෂකයන් තම වෘත්ත්තිය ලෙස ද ඉතිහාසය සොයන්නේ මුලින් සැකසූ පදනම දිගටම රකිමිනි. සිංහලයන්ට ඉංග්‍රීසින් නැවත හමු වුනේ මෑතක දී ය. ඒ ආක්‍රමණිකයන් ලෙස ය. ජාතියක් ලෙස ඉංග්‍රීසින්ට ද ඉතිහාසයක් තිබුන ද, ආක්‍රමණයෙන් හා සමූළඝාතනයෙන් උදුරා ගත් රටවල් වෙන අයගේ නොවන බව පෙන්වීමට දරපු වෑයම කොතරම් ද කියනවා නම් සමහර රටවල සිටි මිනිසුන් මිනිසුන් නොවේ යයි නීති ගත කර, උන් මරා දැමීම අපරාධයක් නොවන තැනට පත් කෙරිණි. එවන් ජාතියක් ඉතිහාසය සෙවීමට කෙබඳු පදනමක් යෙදුවේ ද යන බව එසේ උදුරාගත් රටවල අතීතය ගැන කතා කරන අයුරින් පැහැදිළි වේ. ඉංග්‍රීසින්ට  අනුව එවැනි රටවල ස්වදේශිකයන් ද උන් මෙන් සංක්‍රමණය වී මුල් වැසියන් නසා බිම් පැහැර ගත් උන් ය. එවැනි අපරාධ කාරයන් නසා භූමිය පැහැර ගැනීම අපරාධයක් නොවන බව,  අද එම අල්ලාගත් භූමිවල අයිතිය මුළු ලෝකයාම පිළිගැනීමෙන් පැහැදිළි වේ. මිනිසුන් එසේ මුලා වුව ද, ස්වභාවික ඇත්ත ඉතිහාසය වසන් කල නොහැක. ඒ ගැන කලින් මිනිසුන්ගේ (සිංහලයන්ගේ) බිහිවීම ගැන කියන විට හේතු දැක්වීමි.

කෙටියෙන් කියනවා නම් මායිම් ඇඳ ගල් සිටුවා මේක මගේ යයි ගල් වල කොටා, පොත් වල ලියා නැති නම් එම බිම තමන්ට අයිති නැත. තිරිසන් සතුන් ලෙස බැලූ විට, මුත්‍රා කර, මලපහ කර, ගඳ යුෂ ඉස කරන මායිම් සලකුණු කිරීම මීට කොතරම් සමාන ද? මේ විදිය සිංහල සමාජය තුල බිහි වී නැත. ඉන් අදහස් වන්නේ මායිම් ලකුණු කිරීමට තරම් තරඟකාරි පරිසරයක් නොතිබීම නොවේ ද? සැබැවින් ම මේ කාරණය ද සිංහලයන් හැර වෙන මිනිසුන් නොසිටි බව තහවුරු කරයි. මායිම් සළකුණු කිරීම තම වර්ගයේ උන්ට දැන්වීමක් ලෙස තිරිසන් ලොවේ සාක්ෂි එමට ඇත.

කෙසේ වෙතත්, අද සිංහල ඉතිහාසය සොයන්නේ ද ඉංග්‍රීසි විදිය අණුකරනය කරන ආචාරි, මහාචාරී, අනාචාරී ගුරුන් ය. කාටවත් කියවන්න බැරි අකුරු ඔවුන් කියවා අරුත් දෙන විට පොතේ ගුරුකමට වඩා දිවැසින් කීම වැනි ය. දිවැසින් කීම කොතරම් වැදගත් දෙයක් දැයි කියනවා නම් ඉන්දියානුවන් නළලේ තව ඇසක් පාට උලා මවා පෙන්වති. දිව්‍ය ඇස් වලින් කීමට එසේ කරයි නම්, දිව්‍ය අං වලින් කීම තිබුනේ නම්, උන් අං තට්ටු කීයක් ඔළුවේ බැඳ ගනී ද? දිවැසින් කීම ගැන අප දත් දෑ පසුවට කියමු. මෙතැන කීවේ කොතරම් තම ගෙතීම් තුල හිර වී ඇති ද යන්නයි. ආරේ ගුණ නෑරේ කිව්වා සේ, තම මතය ගොඩ නඟන්නේ ද සුදුසුකම් ගැනීමට ගෙතූ ආකාරයට ම, මා මුලින් කී ඉංග්‍රීසින් බිහි කල පදනමට සරිලන ලෙස ය. ප්‍රධාන ආරේ අය සිංහලයන් ගැන ඉංග්‍රීසින් මැව් බයිලා තනුවට ගැලපෙන ලෙස තම ගොරහැඩි කවි කියති. එහෙත් මෑතක දී අග මුල පටලාගත් කිහිප දෙනෙකු තමන් දුටු ඉන්දියානු කාව්‍යයයන් කියවා මන් මත් වී, ඉංග්‍රීසින් මැව් බයිලා තනුව  දමා ඉන්දීය බයිලා සිංහලට පරිවර්තනය කර, අපේ මාතෘකාවේ හිමිකරුට පණ දී ඇත. මේ කතා තුලින් ඇති වූ කුහුළ නිසා අප ද රාවණා කවුදැයි සොයා ගියෙමු. මා මේ මුළ පුරන්නේ එය කීමට ය. ඒත් ඊට කලින් මිනිසුන්ගේ හැසිරීම පාලනය කරන ආකාරය නොදැන, අප සැම සමානයි යන විකාර කතාවෙන් මිදීම අවශ්‍ය නිසා ඒ ගැන කියන්න ඕන.

අපේ හැසිරීම අප පාලනය කරනවා කියන සිතුවිලි වලට මුවා වීම ඇත්ත දැකීමට බාධා කරනවා. නිවුන් දරුවන් වත් එක විදියට නොහැසිරෙන ලෝකෙ, එක සමාන දෙන්නෙක් සෙවීම කළු නික සෙවීම වැනි ය. නික යනු වෙදහෙදකමට ගන්නා ශාකයක්. කළු නික කියා දෙයක් නැත. අදහස් කලේ නැති දෙයක් කියන එකයි. ඉතින් පොදු අංඟ ගත්තම සමාන මිනිසුන් මෙතරම් වෙනස් ඇයි? මෙහෙම ප්‍රශ්ණ ඇසිය යුතුමයි. එහෙම නැතිව අපි නොදත් රහස් දැන රහස් දත් (රහත්) බවට එන්නෙ නෑ. ඇපල් ගෙඩිය ඔළුව උඩට වැටුනම ඒ ඇයි කියල අහපු අයිසික් නිව්ටොන් පස්සෙ කොච්චර ප්‍රසිද්ධ වුනා ද? ඒත් රහස් දත් (රහත්) වෙන්න කොච්චර දේවල් දැන ගන්න ඕන ද? ඉතින් රහත් නූනත් ඒ ඇයි කියල අහපු එකට උත්තර සොයමු. අපි කොච්චර වෙනස් වුනත්, මහා පරිමාණයෙන් වෙනස්කම් ගොඩ ගැහුවම ඒ ගොඩ අපේ ජාතිය පිළිබිඹු කරනවා. ඒ නිසයි අප ජාතියක් විදියට රැකෙන්නෙ. මේ කතාව ලොකු නම් පුංචි උදාහරණයක් ගමු. වේ රැජිණගේ මුල් වීමෙන් නානා ප්‍රකාර වර්ගයේ වේයෝ බිහිවෙනවා. වැඩ කරන්න, යුද්ධ කරන්න, පැටව් බලා ගන්න වගේ විවිධ කාර්යයන් සඳහා වේයෝ බිහිකරනවා. හැබැයි මේ ඔක්කොම එක අම්මගේ පැටව් නේ ද? සමහර පැටව් උපතින් ම බිල්ලට දීමට තමයි හදන්නෙ. ඒත් මේ ඔක්කොම නැති නම් වේ හුඹස් වල වේ සමාජයක් පවතී ද?  මේක වේ රැජිණ කරන දෙයක් නොව, හැම සත්ව කොටසකටම හිමි රටාවක එක ජීව භාවිතයක් විතරක් බව ස්වාභාවික දත්ත කියනවා. තව තලයක් උඩට නැග්ගොත් ජීවී වර්ග සියල්ලමත් මේ සුවිශේෂ රටාවට අනුව බිහි කරල තියෙන්නේ කියල පෙනෙනවා. ඒ ඔක්කොම එකතු වෙලා තමයි ජීවීන්ගෙ ලෝකය රැකෙන්නෙ. මෙතන ජීවීන් කිව්වෙ ශාක සත්ව යන දෙපළුව එකතු කරලයි. රහත් වුනොත් තව ගොඩක් දත හැකියි.

දැන් කතාවට පදනම දාල ඉවර නිසා ඔළු දහයක් ඇති රාවණා ගැන කතා කරමු. මම කිව්වේ අර ඔළු බක්කො නටන කෙනෙක් නොව, සමහර ආචාරි මහචාරි කට්ටිය ඉතා බුද්ධිමත් ආදි සිංහල නායකයෙක් කියල කියන කෙනයි. ඒ අය ගොඩක් තොරතුරු සොයාගත්තේ ඉන්දියානු හින්දි හා දෙමළ පොත පතින්. රාමායනය කියන ඇස් බැන්දුමත් සෑහෙන වටින උල්පතක්. දෙමළ කට්ටිය ඔළු දහයක් මැට්ටෙන් හරි ලීයෙන් හරි හදල, එයාල වගේ චරිතයක් පෙන්වන දෙවියෙකුට පුදපූජා පවත්වනවා. හින්දු කට්ටිය නම්, එයා දැනුම දුන්නේ කියන ගමන්, වසරකට සැරයක් ඒ වගේ පඹයෙක් පුච්චනවා. ලංකාවෙත් දෙමළ කට්ටිය කරන දේවල් කරන සිංහල කතා කරන අයත් ඉන්නවා. ඒත් මේ මෑතක් වෙනකම් මම ඉපදුන මාතර පැත්තෙදි අහලවත් නැති කෙනෙක් ගානයි. හැබැයි රාවණා කියන නම දෙන දිය ඇලි, ගම් නියම් ගම් විතරක් නොවෙයි කුඩා රාවණා මහා රාවණා කියල පුංචි දූපත් දෙකකුත් ඒ පැත්තෙ තියෙනවා. මට පේන හැටියට පුදපූජා කරන අය දකුණු ඉන්දියාවේ චාරිත්‍ර අණුකරණය කරන නිසා ඒවා මෙහෙට අරං ආපු උරුමය කියල හිතෙනවා.

වල්පල් කිව්වට ඇත්තටම රාවණා කියල කෙනෙක් හිටිය ද කියල බලමු. එහෙම නොහිටිය නම් මෙච්චර කතන්දර පවතිනව ද? රාවණ කියල එක් කෙනෙක් නොවෙයි බොහොමයක් ඉඳල තියෙනවා. මේ අය කතා කරන්නේ අන්තිම රාවණ අධිරාජයා ගැනයි. නායකයා වීමට හිරුගෙන් පැවතෙන අයට පමණයි වරම් තියෙන්නේ. සමහර අය නමෙන් ඒ උරුමය ගන්නවා. අද වෙන කොට ජපානෙ වගේ රටවල එකම ජාතියට අධිරාජ වුන අයත් සූර්යයාගෙන් පැවතෙනවා කියලයි කියන්නෙ. මිනිසුන් බිහිවෙලා ක්‍රමයෙන් වැඩි වෙන කොට සිංහලේ නොයෙකුත් ප්‍රදේශවලට පැතුරුනු බවට දත්ත ඇත.

මෙහි දී ලංකාව කියන්නේ කෘතීමව බිහිකල මිනිස් තවාන් හදපු තැනක්. එක එක පරිසර තියෙනවා. ඒකේ හදපු මිනිස් තවාන ගෙඩිය පිටින් ගෙන ඊට ගැලපෙන බාහිර රටක පදිංචි කල බව පෙනෙනවා. මායා රටේ හිටපු තවාන තමයි අද ලෝකෙ අනිත් පැත්තෙ හිටිය කියන මායන් ලා. අරුමයකට තියෙන්නේ ඒ විශේෂ තවාන් හිටපු තැන් අදත් ජනහීන වීමයි. මෙසේ රටවල් බිහිවෙන කොට ඒකෙ රජකමට දරුවන්ගෙන් එකෙක් දැම්මා. ලොකු පුතා සිංහලේ ලොක්ක වුනා. අපේ හැසිරීම බිඳ වැටෙන කාලේ, එකිනෙකා කොටාගෙන රටවල් කිහිපයකට එකෙක් නායක වුනා. හැබැයි මනුයි බුදල විසි අටයි හිටපු කාලේ ඔක්කොම පාලනය කලේ එක නායකයා යි. ඒ අයට කිව්වෙ සක්විති රජ කියලා. ලූලා නැති වලේ කනයොත් නැත්නම් තිත්තයෝ පොර වෙනවළු. එහෙම යුගයක, මිනී මරල සක්විති රජ වෙන අය හිටියා. එයාලගේ අන්තිමයා තමයි මේ කියන ඔළු දහයේ (දසිස්) රාවණ.  රුහුණේ සිටි හිරුත්, මන්නාරමේ පරම කන්දෙ හිටපු මනුත් ජනගහණය වැඩි වෙනකොට නායකයා මැද ඉන්න සිංහල විදිය තහවුරු කරනවා. දකුණු ඉන්දියාවේ "පරම ගොඩ" (පරපාප්කොඩයි) වලත් නායකයන් ඉඳල තියෙනවා. අන්තිමට රාජස්ථාන් (රජ තැන) තමයි නායකයෝ ඉඳල තියෙන්නේ. මෙසේ නායකතැන සිංහලෙන් දුරස් වෙනකොට සිංහල අය ඒ නායකයන් දෙවන තැනට දාල තරමක් ස්වාධීන ව හිටිය. ඒකත් සිංහල අයගෙ ගතියක් නේ. ඉතින් ඔය අන්තිමට හිටි දසිස් රාවණ සක්විති රජා වුනා නේ. රජ වුනේ අර විජේ කුමාර් වගේ හිමි අය මරලයි. හැසිරීම හැම අතින් ම දෙමළ බව පැහැදිලිව පේනවා. මම කිව්වෙ අද ඉන්න අහිඟුන්ඨික රැළේ කියන එක නොවෙයි. දෙමළ කියන වචනෙ සිංහල වචනයක්. හින්දි, සිංහල වගේම තීරණාත්මක අරුතක් දෙන එකක්. ඒ කාලේ සිංහල දෙමළ හින්දි ඔක්කොම කතා කලේ සිංහල. මේ කියමන අපභ්‍රංස වුනාට දැනගත්තම කජු කනවා වගේ දෙයක්.

බලකාමෙන් ඔද වැඩී සිංහලේ නායකයා වෙන්න ඕන කිව්වම විභීෂණ ඉඩ දීල පැත්තකට වුනා. සිංහල උන් එහෙම නායක වුනාම ගණන් නොගත් නිසා, සිත් දිනා ගැනීමට මහා ප්‍රචාරයක් ගෙන ගියා. ඔය දසිස් කතාවත් අලවා ගත්තා. ඒ මනුගෙ දස අවතාර මේ රාවණටත් දා ගත්තා. වන්දිභට්ටයෝ මහා ප්‍රචාරයක් ගෙන ගියා. අද වගේම එදත් ITN වගේ එකක් තිබ්බ ද කියල හිතෙනවා. සිංහල හිත දිනා ගන්න, අද නම් ණය කෙළල තමයි ලොකු වැඩ කරන්නේ. පරාක්‍රමබාහු නම් පුළුවන් සිංහල උන්ට කඩුව පෙන්නල, දෙමළුන්ට කියල හිංසා කරවල වැව් වෙහෙර විහාර හැදුවා. මේ රාවණා අනුන්ගෙ දේවල් වලට තමන්ගෙ නමින් හොර උප්පැන්න ලියුවා. මනුගෙ දැනුම තල් කොලවල කුරුටු ගාල ලෝකෙටම බෙදල මෙයා දසිස් ඇති බුද්ධිමතා වුනා. ඔන්න ඔය වැඩ වලින් ටිකක් අදත් ඉන්දියාවේ ඉතිරිවෙලා තියෙනවා. මේවා දැකපු ආචාරි මහචාරි කොටසක් මෑතකදී රාවණාට පණ දුන්නා. සමහරු නොදත්කම නිසා මිනිය නැඟිටිනවා කිව්වා. මේ ළඟදී ඒකට වෙදකමත් ගාව ගත්තා. අර vegitative state එකේ ඉන්න අය වගේ ඉන්නවාළු. නැගිටලා එනවා කිව්ව දවසත් පහු වුනා. ඒත් කොහොමද මේ කතා බිහි වුනේ?

මම කලින් ලිපියෙ දියසේන ගැන කිව්ව. දැක්ක නේ ද තුට්ටු දෙකේ අය කී දෙනෙක් දියසේන වෙන්න හැදුව ද කියල? ඒ විතරක් නොවේ මේ ඔළු දහයේ රාවණත් ඔය හුඟක් පැරණි කතාව තමන්ගෙ කරගෙන. ඒ ඇහැරිලා එනවා කිව් දිනය දියසේනට බැඳි දිනයක්. ඒක මම කියන්න ගියොත් අර අනාවැකි කාරයාගෙ වැරදි හැදෙන නිසා නොකියමි. සිංහල රටේ නායකයා වුන හැම පරය ම ඉතිහාසේ විකෘති කරල තමන් ගෙ නම දැම්මට ආයුෂ අඩු බව ඉතිහාසය කියයි.

ඇත්තටම රාවණ කෝ? එතකොට මතක් වෙන්නෙ, රාජපක්ෂ, රාජසිංහ (ශ්‍රී වික්‍රම), රාවණ කියන නම් තුන. මේ තුන් දෙනාම රා අකුරෙන් පටන් ගැනීම අපූරුයි. මේ නාම යමක් කියනවා ? මේවා සිංහල නම් වගේ පෙනුනට සිංහලකම වචන තුල ගෑවිලාවත් නෑ. හැබැයි තුන් දෙනාම යුග තුනක් නියෝජනය කරනවා. රාවණා සක්විති රජ යුගය අවසන් කලා. රාජසිංහ (ශ්‍රී වික්‍රම) සිංහල රජ යුගය අවසන් කලා. එතකොට අනෙක් කෙනා. එයා 1948 සිට පැවතෙන හින්දු බෞද්ධ යුගය අවසන් කරනවා. කොච්චර දක්ෂව ඒක කරනවා ද කියනවා නම් මළත් සිංහල උන් ආපහු ඒ යුග වලට යන්නේ නෑ. ඒ තරමට දක්ෂයි. තනේ පින්න යුෂ ගෑවම ආයේ තනේ කටේ දාන දරුවෙක් නැත. ඒ පින්න යුෂ ඒ තරමටම තිත්ත නිසා ය.

මෙතනදී අර ජීවීන්ගෙ කතා අරන් වේයෝ ගැන කීව දේවල් මතකයට ගමු. මිනිසුන් අතර විවිධ අය ඇත්තා සේ, නායකයන් ද වර්ග බොහෝ ය. බලගතු ම නායකයා සමාජය බිහිකර වර්ගයා රකියි. විවිධ හේතු නිසා අප ආපසු කැළෑවට යන බව පෙනුනු විට එම සමාජය බිඳ හෙළීමට ගැලපෙන නායකයකු යොදා නැත්තට නැති කරයි. එය කරන්නේ ස්වාභාවිකය. අද අප අත් දකින්නේ ද එයම ය. එකල මිනිසුන්ට වෙන විසඳුමක් නොපෙනේ. මේ සියල්ලම කෙරෙන්නේ එකම අපේක්ෂාවකින් බව පෙනේ. විවිධ චරිතධාරීන් යොදා සිංහලයන් තරම් පරික්ෂණයට ලක් කල ජාතියක් නැත. කොතරම් බරපතල ද කියනවා නම් සිංහලකම යනු අසිංහලකම වන තෙක් අපව රවටා ඇත.

දැන් අපි ඉංග්‍රීසි විදිය යොදා සිංහල ඉතිහාසය අනාගත් ආචාරි මහචාරි වරුණ විග්‍රහ කරමු. ඔක්කොම තොරතුරු ඉන්දියාවෙන් ඇහිඳ ගෙන, ඊට යා දෙන ජන කතා එකතු කර රාවණා පුරුක මැවීමේ දී, අඹමල් රේණුවක් තරම් වත් සිංහලයන් කියන දේ නොසලකා, සිංහලයන්ගෙ උරුමය ලෙස හැඳින්වීම සාධාරණ ද? සිංහල ඉතිහාසය ඇසිය යුත්තේ සිංහලයන්ගෙන් නොවේ ද? ඒ විතරක් නොව රාවණාවාදීන් සිංහලයන්ට ගරහන්නේ විභීෂණ දේවත්වයෙන් පුදන නිසා ද? රාවණාවාදීන් විභිෂණ පාවා දුන්නෙකු ලෙස හඳුන්වති. සිංහලයන් තම ජාතිය පාවා දෙන්නෙකු දේවත්වයට දමයි ද? මා දත් තරමින් සිංහලයන් නොහොඹිනා උන් ඈත් කරයි. ඒ කරන්නේ අමතක කිරීමට ය.

රාවණා පුෂ්පක යානය ඉල්ලාගත් බවත්, සිංහල දැනුම පිටපත්කර බෙදූ බවත් කියවේ. අපට වඩා රාජසිංහ (ශ්‍රී වික්‍රම) ගැන වඩා දන්නේ ඔහු ගේ නෑ පරපුරය. එසේම රාවණා ගැන ද උන් බොහෝ දේ දනී. ඒ කිසිත් නොසලකා, රාවණා චරිතය මවා සිංහලයන්ට ගිලවන්නේ ඉංග්‍රීසිකම ඉහ වහා ගිය නිසා ද? රාවණා කී තාක්ෂණය ඇසූ දෙයක් මිස සැබෑ දැනුම නොවේ. ඒ බව දියසේන දනී. වචන ටිකක් ගිරවකු සේ කීමෙන් හින්දූන් දෙමළුන්අතර මුදුනෙකු විය හැක. ඒත් සිංහලයන්ට එය අජීර්ණ වේ.
විභිෂණ දේවත්වයෙන් පුදන නමක් ලෙස අදත් සිංහලයන් මතකයේ තැබුවේත්, රාවණා අමතක කලෙත් එය එසේ විය යුතු නිසා නොවේ ද? ලියන කියන කරන දේ වලින්, ඉතිරි වූ ඇටකටු ආම්පන්න වලින් අතීතය කිව හැකි නම්, අද රටේ තත්වය තව වසර දස දහසක් ගිය තැන ඉතිහාසය නිවැරදිව කීමට, අද අප අතර ඇති කුමන ලියන කියන කරන දේවල්, ආම්පන්න සරිලනවාද?

ඇට කෑල්ලකින් එක පොතකින් කියන ඉතිහාසයට ප්‍රභාකරන්ගේ කොටස් පමණක් හමු වුවොත් ලංකාව දෙමළ රටක් ය. හකීම්ගේ කටු සමඟ කුරාණය ලැබුනොත් මුස්ලිම් රටකි. එවැනි ප්‍රහේලිකාවක් ලෙස තව වර්ෂ දස දහසක් ගිය තැන දකින මේ රටේ අද සැබෑ තත්ත්වය ඊට ගැලපේ ද? වංචාව රැවටීම මිනිස්කමට පෙර බිහි වූ තිරිසන් ගතිය. ජූවන් වසර හය දහසකට පෙර ලියා අද අයිතිය කියන්නේ එකල දෙවියන් දුන් බව ලියා තිබුනු නිසාය. සැබැවින් ම එය ජූවන්ගේ වත් මුස්ලිමුන්ගේ වත් භූමිය නොවේ. එසේම, දණට පිනට අරයට මෙයාට පූජා කලා යයි රට පුරා ඇති ගල් ලිපි කියන්නේ වංචාව රැවටීම  තුලින් සිංහලයන්ගේ ඉඩම් දෙමළුන් විසින් මංකොල්ල කෑම මිස වෙන යමක් නොවේ. අහිමි දේ කොහොම ගත්තත් අහිමිය. බොරුව කිසි දා සැබෑ නොවේ. අද ද පාලකයන් තම නමින් නොකියන්නේ වැසිකිලි වලවල් හැඳින්වීම පමණි. වෙන දෙයක් නැති උන් කොතරම් උපක්‍රම යොදා මවා පෑව ද, සිංහලයන් එවැන්නන් නොසිටියා සේ හැසිරීම කොතරම් අපූරු ද? තමන් සිත ගත් අය දෙවියන් කර අනෙක් උන් කුණුගොඩට දැමීම තුලින් සැබෑ ඉතිහාසය ද කියවේ.

මෙතෙක් රාවණ ගැන කීව ද හෙළයක් ගැන කතා නොකලෙමි. දැන් එයට කාලයයි. රාවණා හිමිකරුවන් සිංහල රටට කියන්නේ හෙළය කියා ය. සිංහල යන වචනය හැදුනේ සිව් හෙළ එකතු වීමෙන් ළු. මේ දෙකම උන්ගේ අසිංහලකම රෙදි ගලවා පෙන්වයි. සිංහලයන් ට "සිංහල" යන වචන නිතර කියන සුපුරුදු වදනකි. දෙමළාට එය ඉල(+ම්) ය. හින්දූන්ට එය ල(+ංකා) ය. මේ හෙළ කියන්නේ දෙමළ උච්චාරණයෙන් බිඳුනකි. සිංහල, දෙමළ, හින්දු අනුපාතය 4:2:1 ලෙස අණූකූලව ගත හැක. මෙය බාහිර දෙයක් නොව ඉතා වැදගත් ජීව දත්තයකි. සිංහලයා ජීවත්වීමට උපදී. දෙමළා ජීවත් වීමටත් මරණයටත් සම ව සූදානම් ය. හින්දූන් ජීවත් වනවාට වඩා මරණයට කැමතිය. තමන්ට හිමිකම හොඳ යයි දැකීම ජීවීන්ගෙ පැවැත්මට අවශ්‍යය. සරු කල වර්ධනයත්, නැති කල මිය යාමත් මේ කතාවට අදාළ ය. ඉහත කී බිහිවීම් රටාව තුල එය මනාව පිළිබිඹු වේ. ඉඟියක් ලෙස, දරුවන් ලෙස අප උපදින විට මෙය රැගෙන එන දෙයකැයි කියමි.

සිව් හෙළ එකතු සිංහල යන වචනය හැදුනේ යයි කීම කොතරම් අසිංහල කතාවක් ද? සිංහලයන් වර්ග හතරකට බෙදෙන්නේ ජීවිත දැනුම අනුව උපන් වෙලාව පදනම් කරගෙන ය. උපදින වේළාව අනුව දරුවකු වර්ග (ගණ) හතරෙන් එකකට අයත් වේ. ඒ ගණ නාග (නායක), දේව, මනුෂ්‍ය හා යක්ෂ ලෙස නම් කල හැක. එතුළින් දරුවට  ජීවන රටාව හිමි ගණය හිමි වේ. මෙය නොදත් උන් සිංහල උරුමය ගැන දන්නේ මොනවා ද?

සිංහලයකු නොවී සිංහලයන්ගේ උරුමක්කාරයකු විය නොහැක. දෙමළුන් මෙතරම් සිංහලයන් පෑගීමට බලන්නේ ඇයි දැයි විමසිය යුතුය. එහෙත් මුලාවීම දැඩි පීඩාවන්ට මුළ මෙන්ම අවසානය ද වේ. පසු කලෙක නාග ගණය දේව ගණය හා මුසු වී මුළු ගණන ගණ තුනකට අඩු වූයේ ඇණකොටා ගැනීම වලකා ලීමට ය. අද වන විට නාග (නායක) හා දේව ගණ එකක් වී ඇත්තේ දරුවන්ගේ දිවි රැකීමට ය.

සිංහලයන් රැවටීමට දෙමළු කල මුලා කිරම් කොතරම් දැයි කියනවා නම් දෙමළා කල බරපතලම අපරාධය වනුයේ සිංහලකම තුලින් බිහි වූ ජීවිතය අගයන පැවැත්ම රැකෙන  දැනුම තුලට වස විෂ දමා ජීවිතය පිළිකුල් කරන, පැවැත්ම නසන නොදැනුම ගිල්ල වීමය. ඒ ගැන කියන්නේ සොයාගත් තොරතුරු කීමට අමතරව ජීවිත රැකීමට ය. සිංහල වුවත්, මුලා වේ නම්, රැවටේ නම්, ඒ බව දැන දැන නොසලකා හරී නම්, එවැන්නන්ගේ ඇති සිංහලකමක් නැත. පරාජිතයන්ට මිනිස්කම අහිමි වීම සිකුරු ය. ඒ නිසා ඊළඟට ලියන "බුධලා, ගුරුලා හා බුද්ධලා හා රදගුරුලා" යටතේ සිංහලයන් දත යුතු දෑ ටිකක් ලියමි.