Thursday 30 January 2014

හිඟාකෑම (හිඟනකම - හිඟා කන ගතිය), පොරකෑම (පොර කන ගතිය) හා උලා කෑම (නිසරු දේ කන ගතිය) - තෙවන කොටස

උලා කෑම (නිසරු දේ කන ගතිය)


මෙම ලිපි කියවන කොට තේරුම් ගන්න බැරි නම්, පරමාර්ථය නොදකී නම් පුදුම නොවන්න. අපි කවුරුත් අංඟ සම්පූර්ණ ලස්සන ගෙයක ජීවත්වීම ප්‍රතික්ෂේප නොකරමු. එහෙත් එවැනි දේ ඕපපාතික නොවන නිසාත්, මැවීමට කිසිවකු නැති නිසාත්, එසේ වේවා යැයි පැතීම නිශ්ඵලය. අංඟ සම්පූර්ණ ලස්සන ගෙයක ජීවත්වීමට නම්, එය ටිකෙන් ටික, ගලෙන් ගල ගෙන තැනිය යුතුම ය. මම කරන්නේ ද එවැන්නකි. අද සිංහලයන් යනු, පිරිහුණු අසරණ ජන කොටසක් බව සැඟවිය නොහැක්කකි. ඔවුන් එතැනට වැටුණු හැටි නොදැන, නැවත නැගීමක් වේ නම් එය සැබෑ නොවන සිහිනයකි. මේ ලිපි තුලින් කරන්නේ එයට දායක වූ මානව සාධක එකිනෙක ගෙන විග්‍රහ කිරීමකි. සිංහලයන් රැකීමට කැමති අය සියල්ල දිරියෙන් කියවා දරාගන්නේ නම්, එම කාර්යයට ඉමහත් දායකත්වයක් දෙන බව කිව යුතුම ය. දැන් ලියන්නේ ද තවත් වැදගත් දෙයක් ගැන බව මතක් කරමි. එසේ ම, මමත්වය තුලින් මට මේ ගති නෑ කියා සිතුව ද, මෙම ගති සියල්ල අද අපේ උරුමය වී ඇති නිසා සැඟවීම නිශ්ඵල බව තේරුම් ගැනීම හොඳ ය.

උලා කෑම (නිසරු දේ කන ගතිය) ගත් කල එය තිරිසනුන්ට සීමා වූවක් යයි සිතීම මුලාවකි. ඒ, එසේ කරන්නා වැටී ඇති මානසිකත්ත්වය නිසා, යථාර්තය නොදකින නිසා ය. අපි ජීවත්වන තලයට සරිලන ලෙස අප හිතන ආකාරය ද සැකසේ. සම්පත් ඇත්තකු එම සම්පත් හීන වී පහලට වැටෙන විට, උදා වූ තත්ත්වය හොඳ යයි සැනසේ. එසේ නොවන සුළු කොටසක් දිවි තොර කරගනී. මෙසේ හිතන ආකාරය වෙනස්වීම තුල ජීවිත රැකීම මුල් වුව ද, දිගු කාලීන තත්ත්වයක් යටතේ අනිටු ඵල විපාක තුලින් සෙමින් වන නැසීමකට ද මුල පුරයි. ඒ ගැන මේ ලිපිය තුලින් ලියමි.

කලින් කොටස් දෙකේ කී දෙආකාරයෙන් යැපීමට සම්පත් හිග වූ විට, දැන් කියන උලා කෑම (නිසරු දේ කන ගතිය) ජීවත්වීමේ උපාය බවට පත් වේ. එනම්, නියඟයෙන් වියළී ගිය පොළව උලා කන ගවයකු වැනි ආකාරයක ජීවත් වීමයි. ජීවත්වීම යනු කුසගින්න නම් නිරන්තර ඉල්ලුම පුරවා ලිය යුතු ක්‍රියාවකි. එහෙත් කෑමට සුදුසු දේ හිග නම්, තියෙන දෙයකින්, තියෙන ප්‍රමාණයක් ගෙන කුස පුරවා ගැනීමට පෙළඹීම සාමාන්‍ය දෙයකි. වතුරෙන් හෝ තේ වැනි බීමෙන් මෙය ඉටුකරන අය ද ඇත. බොහෝ විට කාලගුණික විපර්යාස හෝ ජීවීන් බහුලව බෝවීම නිසා සම්පත් සැපයුම අඩු වූ විට, කුසගින්න වැනි නොකඩවා යන ඉල්ලුමක් සපුරා ලීම බරපතල අභියෝගයකි. එවන් තත්ත්ව යටතේ නිරාහාරවීම නිසා එක කොටසක් මිය යාම ගත් කල, ඊට ආසන්න ම ජීවත් වන කොටස උලාකන්නන් යයි වර්ග කල හැක. මොවුන් යැපීම ලෙස පෙන්වන්නේ පණ නොනැසී පවතින අවම අවශ්‍යතා කියන තලයයි. ශරීරය නැසීම හා නොනැසීම ගත් කල, නොනැසී සිටීමට අවශ්‍ය අවම අවශ්‍යතා මෙතුලින් හෙළි වේ.

උලා කෑම (නිසරු දේ කන ගතිය) ගත් කල, එකම දෙයක් හෝ කීපයක් කෑමට සීමා වීම මෙන්ම අවශ්‍ය අවම ප්‍රමාණයට අඩුවෙන් කෑම අදහස් කරමි. මැරිච්ච, කුණු වෙච්ච, වේලිච්ච දේවල් කෑම, කිසිදු පෝෂ්‍ය ගුණයක් නැති දේ කෑම මෙන් ම නිරහාර වීම ජීවිතේ අංඟයක් වීම තුල, ජීවිතය රැක ගැනීමට අත්‍යාවශ්‍ය දේ නොලැබෙන නිසා, ශරීරය නිසි පරිදි අළුත්වැඩියා කර නොගෙන පැවතීම තුල, එය ක්‍රමයෙන් අක්‍රීය වීම, හානි වීම මෙන් ම මඳ ක්‍රියාකාරිත්වය හරහා ක්‍රමයෙන් නැසෙන මගට යොමු වේ. කැඩුණු බිඳුණු තැන් නිසා අක්‍රීය වීමක් ද ඒ තුලින් යැපීමට අවශ්‍ය හයිය නැතිවීම ද නිසා, මෙම තත්ත්වය මරණයට යන මගක් වේ. එසේ (මරණය) වේ නම් වන හානිය, එසේ නොවන විට වන හානිය හා සැසඳූ විට ගණන් ගත යුතු තරම් නොවේ.

නැවත සම්පත් සුලබ වූ විට, නිසි පරිදි අවශ්‍ය දෑ ලැබුන ද, එවැනි අත්දැකීමක් හරහා වන හානිය දැඩි නම්, නැවත පිළිසකර කර ගැනීමට බැරි වේ.  ජීවියකු යනු ඉතා සංකීර්ණ වූත්, නිපැයුම තුල කාර්යක්ෂම ව නිශ්චිත අංගෝපාංඟ තුලින් බිහි වූත් නිසා, තමන්ගේ පැවැත්මට සරිලන වෙනස්කම් දැඩිව බලපාන බව තහවුරු වේ. එනම් එවැනි ජීවීන් වර්ගයාගේ පැවැත්මට අභියෝගයක් වන තරම් යයි  කිව යුතු ය. මිනිසා ගත් කල, මෙම සංකීර්ණ ජීවන ව්‍යුහය තුල මෙම කොටස පහල තලයේ රැඳීමක් පෙන්වයි. අන්තිමට එය මිනිසාගේ පැවැත්මට අභියෝගයක් වේ.

පැවැත්ම රැකීමට නම්, අප මිනිසුන් ලෙස අංඟ සම්පූර්ණ විය යුතු සේම, ඊ ළඟට බිහිවන පරපුර ද අංඟ සම්පූර්ණ ව බිහි කල යුතුය. එහෙත් දීර්ඝකාලීන උලෑකම පැවැත්මට දැඩි තර්ජනයක් කරන්නේ, එවැනි දුෂ්කර පරිසරයකට සරිලන ලෙස මිනිස් සිරුරේ ක්‍රියාකාරීත්වය පාලනය වීමෙනි. මෙහි දී වැදගත් දෙයක් තේරුම් ගත යුතු ය. එනම් මෙතරම් සංකීර්ණ මිනිස් සිරුර තුල කිසිදු පැවැත්මට අනවශ්‍ය අංඟයක් නැතිකමයි. මෙසේ වීමට දැඩි ලෙස අංඟ හා අවශ්‍යතා පාලනය වන විදියක් අප සතු විය යුතු ය. එසේ නම් උලා කෑම තුලින් වන හානිය අවම කිරීමට ඊට සාපේක්ෂ ව ප්‍රතිචාර දැක්වීමක් සිදු වීම අපේක්ෂා කල යුතු ය. ප්‍රථිඵලය වන්නේ, ලැබෙන ආහාර වලට අනුරූප ව ශරීරයේ බිහි වීම වෙනස් වීමයි.

සමාජය තුල ඇති දත්ත හරහා බැලූවිට උලා කෑමේ ප්‍රථිඵල ලෙස කෙට්ටු, හැකිළුණු ස්වාභාවයක් ගැනීම, දුබල වූ අංගෝපාංඟ ලැබීම, ක්‍රියාකාරීත්වය හීන වීම, ලෙඩ දුක් බහුල වීම, රෝගාබාධ වලින් මිය යාම, පරම+ආයුෂ අඩු වීම, අංඟවිකල බව, එවැනි ම දරුඵල ලැබීම සමාජයේ විනාශයට හේතු වේ. එසේ නම් උලා කෑමෙන් දිවි බේරාගැනීමෙන් සමාජයට වන සුගතියක් නැත. දීර්ඝකාලීන උලා කෑම ගත් විට එයට හැඩ ගැසීම නිසා, එම තත්ත්වයෙන් මිදීමට දැඩි පරිශ්‍රමයක් දැරිය යුතු ය. බාහිර ව එල්ල වන බලපෑම් හරහා වෙනස්වීම විකෘර්ථිමය ස්වරූපයක් ගන්නා නිසා, තම උත්සාහයෙන් ම මිදිය යුතු වේ. එහෙත් උලා කෑම උරුමය වූවෙකුට ඉන් මිදීම ලෙහෙසි නැත. දැඩි ලෙස කැප නොවේ නම් එය කල නොහැක. එහෙත් උලා කෑමෙන් යැපුණු අය සිටින සමාජයක එය ද කොටසක් නිසා එවැනි දැඩි අවශ්‍යතාවයක් නිර්මාණය නොවේ.

උලා කෑම ජීවත්වීමේ මාර්ගයක් වන සමාජය දිනෙන් දින පරිහාණියට යන එකකි. පළමුව එකෙක් සිටිය ද, එම ගතියේ ඇති තිරිසන් උරුමය තුල එය පැතිරී යන්නේ රෝගයක් ලෙස ය. අන්තිමට මුළු රටක්, ජාතියක් වැනසීයාමට තරම් ප්‍රබල දායකත්වයක් දෙන නිසා උලා කෑම ඉතා භයානක පුරුද්දකි. අද සමාජය තුලින් බැලූ විට උලා කෑම ද අළුත් ස්වරූපයක් ගෙන ඇත. එනම් සංකීර්ණ නිපැයුමක් වන ගතට අවශ්‍ය සියලු දේ ගැනීමට වඩා, කුසගින්න නිවීමට පමණක් ලැබෙන දෙයක් කෑමයි. බහුලව දකින උදාහරණය නම්, පාන් හෝ බත්වලට මුල් තැන දෙන ආහාර වේලක් ගැනීමයි. කුසගින්න නිවුන ද, අත්‍යාවශ්‍ය දේවල් නොලැබීම නිසා වන හානිය ලෙඩදුක් ඇති කර පණ නැසෙන තැනට මග පාදයි.

අද උලා කෑම ඉතාමත් සුලබ දර්ශණයක් වී ඇත්තේ, ඊට රාජ්‍ය ප්‍රතිපත්තීන් ද දායක වීම තුලින් ය. හිඟනුන් පස්සා දොරෙන් රිංඟාගෙන, සුද්දන්ගෙ පාලනයේ පහල මට්ටමේ රාජකාරි කර, සුද්දා බැරි තැන රට හැර ගිය විට උරුම වූ රාජ්‍ය යන්ත්‍රණය හරහා, තම බලය රැකගැනීමට දරණ උත්සාහය හමුවේ, ප්‍රධාන ආහාරය ලෙස හඳුන්වන කෑම වල මිල පාලනය කර පහල මට්ටමක රඳවා ඒවා පමණක් දිළිඳුන්ගේ කෑම ලෙස පැවතීම නිසා, අද උලා කෑම රාජ්‍ය ප්‍රතිපත්තිය වී ඇතැයි කීම නිවැරදි ය. වරක් හිඟන පුරුකක් ඇති පරපුරක හිඟනකම මුල්තැන ගන්නා සේ, එවන් පසුබිමක ඉන්නෙකුට මෙම තත්ත්වය ජයග්‍රහණයක් ලෙස පෙනීම පුදුමයක් නොවේ. ඒ ජයග්‍රහණය මනින්නේ තමන්ට සාපේක්ෂ ව නිසා ය. පවතින්නා වූ ස්වයංනාශක ඉංග්‍රීසි ආර්ථික ක්‍රමය තුල, මුලු සමාජය ම උලා කෑමට ගොදුරු වේ. මේ ක්‍රමය තුලින් දියුණු වූ රටවල් හෙවත් පළමු ලෝකයේ රටවල්වල ආර්ථික අර්බුද හමුවේ, කන බොන දෑ අතහැරීම තුලින් වියදම් කපා හැරීම තුල උලා කෑම ආර්ථික උපක්‍රමයක් වී ඇත. මොන හේතුව නිසා උලා කෑවත්, ප්‍රථිඵල වෙනස් නොවන බව සමාජය තුලින් හෙළි වේ. මිනිස් ජීවය තුල සුළු කාලයකට සීමාවන ලෙස උලා කෑමෙන් හානි නොවන උපාංඟ තිබුන ද, දීර්ඝකාලීන පරම්පරාගත උලා කෑම සමාජයේ විනාශයට හේතු වේ.

අද පවතින හිඟනුන් දේවත්වයෙන් පුදන, හිඟනකම උතුම් ලෙස සලකන, මතු ජීවිතයේ සැප වෙනුවෙන් මුලා වී තම සම්පත් වලින් හිඟනුන් පෝෂණය කරන සිංහල සමාජය, අද උලා කෑමට පත් වී ඇත්තේ සම්පත් නැතිකම නිසා නොව බුද්ධිය නැතිකම නිසා බව පෙනේ. තමන් කෙතරම් සැප සම්පතින් අණූන වුව ද, දරුවන් බිහි කිරීමේ දී උලා කෑමේ පලවිපාක අත් දැකීමට අවශ්‍ය වන්නේ උලා කෑම උරුම වූ එක පාර්ශවයක් පමණක් බව සමාජය තුලින් පෙනේ. මෙය කොතරම් පැතිරී ඇද්ද යන්න බැලූ විට, එයින් මිදීමට සිංහලයන් දැඩි උත්සාහයක් දැරීම අත්‍යාවශ්‍ය වේ. මෙය පුද්ගල මට්ටමට වඩා සමාජමය අවශ්‍යතාවයක් වන්නේ තමන්ගේ පැවැත්මට දැඩි බලපෑමක් එල්ල කරන නිසා ය.

යමෙක් මිනිසුන් ලෙස ජීවත්වීමේ දී මෙලෙස විනාශ වීමෙන් ප්‍රශ්ණ වලින් මිදෙනවා යයි සිතීම මුලාවකි. නැති කමට නොකෑ පමණින් යටපත් නොවී, ඇඟට අවශ්‍ය දෑ ඉල්ලා අප තුල ගොඩ නැඟෙන හැඟීම්, නොලැබීමෙන්, එන්න එන්න ම ප්‍රබල වේ. මෙසේ නොලැබීමෙන් මිය ගිය ද, හැඟීම් වල ප්‍රබලතාවය අනුව ඒවායේ බලපෑම ඇති වී නැති වී ඇති වෙන ගතට (තාරයට) මෙන් ම, නොවෙනස් ව පවතින අවතාරයේ ස්ථීර ලෙස දැරීමෙන්, නැවත උපදින විට දැඩි හැඟීම් උරුමයෙන් ලැබේ. ඒවා පාලනය කල නොහැකි තත්ත්වය යටතේ කරන කියන දෑ නිසා අපරාධකාරයන් වී ජීවිතය නැසේ. අග හිග කම්, අබල දුබලකම් ඇති අයට ලැබෙන දරු ඵල ද ඊට සරිලන සේ සැකසේ. එනම් වැටී ඇති තැනින් නැගිටීමක් ඇත්තේ ඉතා සුළු කොටසකට ය. බහුතරය වඳ වී යන නිසා, මළවුන්ගේ අවතාර මේ හැඟීම් වලින් උත්සන්න වී පවතී. උන් මළ පෙරේතයන්, පිශාචයන්,  කුම්භාණ්ඩයන් වැනි විවිධ නම් වලින් හඳුන්වන කොටස් වන්නේ අවතාරයන්ගේ හැකියාවන් පාලනය කල නොහැකි තත්ත්ව යටතේ මිය යන නිසා ය. මෙවැන්නන් ජීවත් වන ඥාතීන්ට නිතර බලපෑම් කරන්නේ කැකෑරෙන හැඟීම්වලට නතුවීම නිසා ය. එවැනි බලපෑම් යටතේ විනාශය මිස යහපතක් නොවේ. එසේ ඥාතීන්ට අරක් ගත් මෙම අමනුෂ්‍යයන් ඉල්ලන කෑම බීම හා ඔවුන් හැසිරෙන ආකාරය ගත්විට, අප හිතන පතන මහාර්ඝ සම්පත් නොව අප ඉවත දමන දේ ඉල්ලීමෙන් කියන්නේ, ඔවුන් ඒ තත්ත්වයට වැටුනේ හිඟා කෑම උලා කෑම වැනි තත්ත්ව යටතේ බවය. ඒ නිසා පෙන්වන්නේ, මෙය එක් අයෙකුට හෝ එක කාලසීමාවකට පමණක් සීමා වූ ප්‍රශ්ණයක් නොව සමාජයට ම නොකඩවා බලපාන අර්බුදයක් බවයි. එය ඉබේ පහ වී යන්නක් නොවන නිසා උත්සාහයෙන් ජය ගත යුතු ය. හෙට දවසේ ඔබ එයට බිලි වේ නම් එය පුදුමයක් නොවේ.

මිනිසුන් වී උපදින අවතාර ඇත්තන්ට බලපාන විශේෂත්වයක් ඇත. විශේෂයෙන් ම සිංහලයන් අතර උපන්නෙකුට, ඊට පසු වෙනස් සතෙකු ලෙස ඉපදුනත්, එම හැසිරීම නුහුරු නුපුරුදු දෙයක් වන්නේ, සමාජය තුලින් ලබන දැනුම තම අවතාරමය දැනුමේ කොටසක් වීමයි. එහෙත් නැවත මිනිස්බව ලැබීමට නොලැබේ නම් මිනිසුන් අතර ම අමනුෂ්‍යයන් ලෙස විසීම නොයෙකුත් බලපෑම් වලට හේතු වේ. සත්ව ලෝකය ගත් කල ජීවිතය මරණය සම සම ව උරුම නිසා, උලා කෑම මරණයෙන් කෙළවර වන දුබලකමක් වේ. එසේ වූවන් ගොදුරු වීම නිසා තාරික සංයුතියට කරන දීර්ඝකාලීන බලපෑම නොසැලකිය හැකි තරම් ය. එහෙත් මිනිසා ගත් කල, දුබල වූවන් මරණයට ගොදුරු වන තිරිසන් පරිසරයක් නොමැති නිසා, උලා කන්නන් ද පැවතීම නිසා තාරික සංයුතියට කරන දීර්ඝකාලීන බලපෑම ඉතා වැදගත් වේ. එසේ නම් විසඳුම ඇත්තේ ද, දැනුම යොදා එවැනි බලපෑම් වලින් සමාජය මුදා ගැනීමට දායක වීම තුලයි. එය කෙසේ ඉටු කල හැකි දැයි පසුව කියමි. අපි නොවැදගත් හෝ අදාළ නොවන දේ ලෙස දකින මෙවැනි සමාජමය උරුමයන්, කෙතරම් අපේ අනාගතය තීරණය කරනවා දැයි ඔබ තේරුම් ගත්තේ නම් මගේ උත්සාහය අපතේ නොගියා යයි සිතමි.

මම මෙම කොටස් තුනේ කීවේ, ස්වාභාවික පරිසරයෙන් මිනිසා ඇතුළු සියලු සතුන්ට උරුම වන දේ ගැන ය. එසේ ම එහි ඇති මිනිසුන්ට සීමා වූ උරුමයන් ගැන ද කීවෙමි. ඊ ළඟ කොටසේ, මිනිසුන්ට විශේෂයෙන් ම බලපාන, දැනුම නිසා ලැබූ ප්‍රගතිය ආපසු හරවා මිනිසා කැලයට තල්ලු කරන, පිළිකුල් සහගත ජීවන රටාවක් ගැන කියමි. මෙය අද සිංහල සමාජය මුහුණ දෙන බරපතල අර්බුදයක් වන, තම නිජ භූමිය අහිමි වීමත්, ජාතියක් ලෙස වඳ වීමත්, ඉතිරිය සිංහලකමට නින්දා කරන සමාජයකට අනුගත වීමත් සනිටුහන් කරන ප්‍රබල බලපෑමකි. එහෙත් ඒ සියලු අභියෝග අප සතු දැනුම යොදා පැරදවිය හැකි බවත්, නොඑසේ නම් සිංහල යනු අතීතයට පමණක් සීමා වූවක් බවත් කියමි.

Saturday 11 January 2014

හිඟාකෑම (හිඟනකම - හිඟා කන ගතිය), පොරකෑම (පොර කන ගතිය) හා උලා කෑම (නිසරු දේ කන ගතිය) - දෙවන කොටස

පොරකෑම (පොර කන ගතිය)


කලින් කොටසේ හිඟමනින් යැපීම ගැන කීවෙමි. දැන් තවත් ආකාරයකින් යැපෙන හැටි කියමි. එය පොරකෑමෙන් යැපීමයි. මෙය ද තිරිසන් ලෝකයෙන්උරුම වූ ගතියකි. මිනිස්කම තුල පවතින මේ උරුමයන් තවමත් අප තිරිසන්කමට හිරකර තබන නිසා, සැබෑ මිනිස්කම රැකීමට මෙම තිරිසන් උරුමයන් හඳුනාගෙන ඊට පිළියම් යෙදීම අවශ්‍ය වේ. මගේ උත්සාහය එහි ප්‍රථම අදියරය ලෙස මෙම තිරිසන් ලෝකයෙන් උරුම වූ ගති මනාව හඳුනා ගැනීමට අවශ්‍ය තොරතුරු දීමයි. අප දැනුවත් ව හෝ නොදැනුවත් ව, මේ ලිපිවල අන්තර්ගත උරුමයන් ගේ ආකාරයට ජීවත් වීම හඳුනා ගත යුතුය. ඒ එම මගේ ඇති විනාශකාරී බව නිසා ය. ජීවත්වීම සාර්ථක කර ගැනීමට තමන් යන මාර්ගය තෝරා ගැනීම අවශ්‍යයි. හරි මග තේරීමට මම කියන දේ උපකාර වේ යයි සිතමි.

පොරකෑමේ සරලම විදිය අදත් තිරිසනුන් ලෙස ජීවත්වීමේ ප්‍රබල විදියයි. විශේෂයෙන් ම කණ්ඩායම් ලෙස ජීවත් වීමේ දී, සොයා ගන්නා හෝ හමුවෙන කෑම බෙදා ගැනීමට පොර කන සතුන් ඇත. මෙය දරුවන්, පැටවුන් වැනි සමාන අය කෑම උදුරා ගැනීමට කරන අරගලයක් තුලින් අරුත් දිය හැක. මෙහි දී, එසේ නොවන කණ්ඩායම් වල එක්තරා අණුපිළිවෙලක් තිබීම නිසා, පොරකෑම තුලින් එය තහවුරු වූවකි. මෙය යම් ආකාරයක ආයතනගත හෝ ස්ථීර පදනමකට හිරවූ පොරකෑමක් ලෙස හැඳින්විය හැක. මෙහි සමානත්වයක් නැත. අණුපිළිවෙලේ ඉහලම සිටින කෙනාට හිමි පූර්ණ වරප්‍රසාද පහලට යන විට ක්‍රමයෙන් හීන වීම නිසා ජීවත්වීම ගත් කල එය පෙර-තීරණයකට ලක් වූවක් වේ. පරිසරයේ බලපෑම් නිසා ආහාර හිඟයක් ඇති වුවහොත් පහල ම තලයේ සිටින්නා ප්‍රථමයෙන් නැසේ. මෙය ස්වභාවික පරිසරය තුල බලාපොරොත්තු විය යුතු දෙයකි.

මිනිසුන් ගත් කල පොරකෑම ආයතනගත කිරීම පමණක් නොව, උරුම වීමක් ද වන බව තහවුරු වේ. සතුන්, දැනුම නැති නිසා තමන්ගේ එදිනෙදා ජීවිතය රැකීමට අවශ්‍ය දෑ වෙනුවෙන් පොර කෑව ද, මිනිසුන් ගත් කල මෙය ඊ ළඟ පරපුරටත් එහා යන සූක්ෂම උපක්‍රම හරහා සිදු වේ. සමාජයේ ඉහලම තලයට යන විට, නායකයන් වන විට, මෙම හැකියාව කොතරම් උත්සන්න වේ ද කියනවා නම්, තිරිසනුන් නොකරන අපරාධ වුව කරන බව ඉතිහාසය පෙන්වයි. එසේ කල උන් වඳ වූ බව පෙනි පෙනී, මෙවන් පොරකෑමකට පෙළඹීම මිනිසා ස්වභාවික පරිසරයෙන් මුදවා ගැනීමට කල මානසික වෙනසේ විවෘත බව හරහා නතර නොවන හැඟීමකට හේතු වූවා දැයි විමසිය යුත වේ. එය අසීමිත තණ්හාව යැයි සමහරුන් හඳුන්වාගෙන මැඩීමට වෙර දැරුවත්, එසේ වෙර දරණ අය ද එවැනිම පාලනයක් නැති කොටසක් බව තම ක්‍රියාවෙන් පෙන්වති.

ඉහත කී නායකයන්ගේ පොරකෑම ගත් කල මිනිසාගේ පැවැත්මට අභියෝගයක් වන තරමට එය දුර දිග ගොස් ඇති බව පෙනේ. පහල මට්ටමේ සිටින මිනිසුන්, විශේෂයෙන් ම කාන්තාවන්, තම අඟපසඟ විකුණාගෙන කෑමටත්, දරුවන් සමඟ සියදිවි නසාගැනීමටත් යොමු වීම තුල මෙම පොරකෑම කොතරම් දුර දිග ගොස් ඇති දැයි පෙන්වීම, මේ හැසිරීම ගැඹුරෙන් හැදෑරීමට හේතු වේ. තිරිසන් බවෙන් මිදුනා නම් මෙවන් තිරිසන් ගතිවල ද වැඩීමක් දකින විට, තමන් එසේ විහින් ම මිදුනා යන කීම බොරුවක් වේ.

මෙහිදී පොරකෑම අත් හැරීමට බැරි ගතියක් දැයි විමසමු. මොන තරම් විනය ගරුක, නීති ගරුක වුනත්, බඩගින්න දැනෙන විට, දරුවන් බඩගින්නෙ ඉන්න විට, ඒ සියලු පාලනයන්ගෙන් මිදී පොරකෑමට පෙළඹෙන බව හදිසි ආපදා තත්ත්ව යටතේ දැකිය හැකි සුලබ දෙයකි. විශේෂයෙන් ම සැපයුම මදි විට මෙය ක්‍රියාත්මක වේ. මෙසේ පොරකෑම ගත් කල මරණයට ඇති භය තමන් පාලනය කරන බව පෙනේ. මනා සබඳතා නැති, විවිධ තල වලින් සමන්විත සමාජ තුල පොරකෑම සම්මතය වේ. මෙය බලය ඇති අය බලය යොදා උදුරාගැනීමත්, බලය නැති අය සොරකම් කිරීමත් හරහා තමන්ගේ රැකීමට යොදා ගනිති.

තිරිසන් ලෝකය ගත් විට පොරකෑම වුව ජීවිත රැකීමට ඉවහල් නොවේ. ඒ පරිසරයේ ඇතිවන වෙනස්කම් හරහා සම්පත් හීන වීම තුල ජීවිතය රැක ගැනීමට කිසිවක් නැති ව මරණයට පත්වීමයි. මෙය ගින්න, ඉඩෝරය වැනි කාළගුණික වෙනස්කම් හරහා සිදුවේ. අද ද බොහෝ සතුන් මෙවන් අභියෝග හමුවේ පොරකෑමට දෙයක් නැති ව මිය යන බව නොරහසකි. මෙම තත්ත්වය තවත් ආකාරයකින් ද සිදුවේ. ඒ පරිසරයේ ඇති සම්පත් වල නිශ්චිත බව නිසා සත්වගහණය වැඩි වී, සම්පත් වල සමතුලිත බව බිඳ හෙලා පැවැත්මට අවශ්‍ය සම්පත් නැති වීමයි. මෙහි දී පොරකෑම නිසා දුබලයන් නැසීමෙන් කෙළවර වේ. මෙම තත්ත්වය ශාක මත යැපෙන ජීවීන්ගෙ පොදු උරුමයයි. සරු කල බොහෝ පැටවුන් බිහි වී, නිසරු වූ විට විශාල ලෙස මිය යාම නිතර දකින දෙයක් වේ.

සත්ත්වයන් දඩයම් කර යැපෙන සත්ත්වයන් ගත් කල, පොර කෑම එක්තරා රටාවකට සිදු වේ. එය ආරම්භ වන්නේ තමන්ගේ ගොදුරු බිම මායිම් ඇඳීමෙනි. එතුලින් තමන්ගේ බලය හුවා දැක්වීමක් ද කෙරේ. බොහෝ විට තම මායිම් තුල ජීවත්වීම නිසා, පොරකෑම පවුලේ අයට සීමා වූ ජීවිත හානියෙන් කෙළවර නොවන අරගලයකට සීමා වේ. එහෙත් පරිසරය හෝ පෞද්ගලිකත්වය මත සතුන් මායිම් නොසලකා ගොදුරු බිම් වලට ඇතුලු වීම, පරාජිතයා පොරයෙන් පැරදී මිය යාම හෝ පැන යාම මත තීරණය වේ. මෙහි දී, ආක්‍රමණිකයා ඝාතනය වීමෙන් හෝ හිමියා අවතැන් වීමෙන් කෙළවර විය හැක. මෙසේ අවතැන් වූවන් කෙළවර වන්නේ තවත් කෙනෙකු මායිම් කල ගොදුරු බිමක ය. එනම් නොකඩවා පොරකෑමෙන් ජීවත් වීමට ය. දුබලුන් හෝ තරුණ ජීවීන් මෙසේ ජීවත්වීමේ දී හොරෙන් සැඟවීමෙන් පණ රැක ගැනීමට පෙළඹේ. මෙම තත්ත්වය තුල සංක්‍රමණික ස්වරූපයක් ගනී. මෙම සංක්‍රමණික ජීවීන් එකමුතු වී කණ්ඩායමක් ලෙස එකතු වී අනුන්ගේ ගොදුරු බිම් ඩැහැ ගැනීම අනෙක් ජීවීන්ට ප්‍රබල අභියෝගයක් එල්ල කරයි. එවැනි තත්ත්වයක දී, සංක්‍රමණික ජීවීන් එකමුතු වී හැදෙන කණ්ඩායම් ඉතා ප්‍රබල වී විශාල ගොදුරු බිම් ගොඩ නගති. මෙය තිරිසනුන්ට සීමිත වාසියක් දුන්න ද, මිනිස් සමාජය ගත් කල අති විශාල අධිරාජ්‍යයන් බිහි කිරීමට තරම් ප්‍රබල වී ඇත.

අප පොරකෑම ගැන කතා කරන කොට එය සතුන්ට සීමා කල ද, ශාක වර්ග ගත් කල, එම වර්ගයේ ජීවීන් අතර ද එක්තරා ආකාරයක පොරකෑමක් ඇති බව පෙනේ. මෙහි දී භූමියට මෙන් ම සූර්යාලෝකයත් ජලයත් ලබා ගැනීමට මෙම පොරකෑම යොමු වේ. මුල් හා කොල අතු වැඩෙන ආකාරය තුලින් මෙම පොරකෑම දැකිය හැක. ශාක වල අවශ්‍ය පෝෂක බෙදා හරින උපක්‍රමයක් නැති නිසා, එහි කොටසක් මිය යාමෙන් පරාජය කෙළවර වේ. මෙම ක්‍රියාවළියේ එක පියවරක් වන්නෙ, වැඩුන ගස් වල හැලෙන කොල නිසා ඒ ප්‍රදේශය තුල වෙනත් ශාක වල පැල හට නොගැනීමයි. හැම ගසක් ම කුඩා පැල ලෙස බිහිවීමත්, වැඩුනු දෙමව්පිය රැකවරණය ලබන ජීවීන් සේ, දෙමව්පිය ශාක වලින් පිහිටක් නොලැබීමත් නිසා, හොඳ නරක සමව බෙදීමක් පොරකෑම තුල ඇත. එහෙත් කුඩා ශාක ගත් විට, මෙම ගැටුම උග්‍ර වීමත්, ජයග්‍රාහී ශාකය අනෙක් ඒවා පරාජය කර භූමිය අල්ලා ගැනීමත් සිදුවීම පොදු දෙයකි. මෙහි දී පරිසරයට ගැලපෙන වැඩීමට සුදුසු ශාකය මුල් තැන ගනී. සමහර කුඩා ශාක සෘතුව අනුව වැඩීමෙන් පැවැත්ම රැක ගනී.

පොරකෑම ගත් කල එය ද ආවේණික තිරිසන් උරුමයක් යයි හැඳින්විය හැක. දීර්ඝ කාලීන ව එලෙස හැසිරීම තුලින් හැඟීමකින් තොරව පොරකෑමට පෙළඹීම අපට නොදැනෙන තරම් ය. කොතරම් ආවේණික ගතියක් දැයි කියනවා නම්, පොර නොකෑම හෝ අන් අයට මුල් තැන දීම දැඩි ආයාසයකින් වඩා ගත යුතු හැකියාවකි. පොරකෑම සමාජයේ එකමුතු බව බිඳ හෙලන, කෝන්තර ඇති වීමට මුල් වන, හැසිරීම තම පාලනයෙන් තොර බව පෙන්වන තිරිසන් උරුමයකි. ඒ නිසා ඉන් මිදීම ලෙහෙසි නැත. මෙහි දී, තමන් ඉන් මිදුන ද, අන් අයගේ උරුමය හමුවේ නිතැතින් ම පරාජය ගෙන දෙයි. අද මිනිස් සමාජය ගත් කල, පොරකෑම මූළික අංඟයක් වී ඇත. එය කොතරම් ආයතන ගත වී ඇති දැයි කියනවා නම්, එහෙම වෙනසක් නොදකින තරම් ය. බසයකට නගින විට වුව, කවුරුත් හැසිරෙන්නේ එය පොදු හැසිරීම ලෙසයි. එහෙත් වෙනත් සමාජයක එවන් පොරකෑමක් අවශ්‍ය නොවන පරිසරයකට ගිය විට, මෙම හැසිරීම තමන්ට ලැජ්ජාව දනවන ක්‍රියාවකි. මෙහි බරපතල යමක් ඇත. අප හැසිරෙන ආකාරය ගත් කල, තමන් කරන දේ හරි යයි නොසිතා, ඒ ගැන වෙනත් ඇසකින් බැලිය යුතු බවයි. තිරිසනුන් හා සසඳා උන් මෙන් අප හැසිරේ නම්, එම හැසිරීම මිනිස්කමට නොගැලපෙන්නක් බව තේරුම් ගැනීම වැදගත් ය. එසේ ම හැසිරීම අත් හල විට, තම පැවැත්මට අභියෝගයක් නොවන පරිසරයක් බිහි කිරීම වැදගත් වේ. මෙහි දී, අපට උරුම වූ හැසිරීම යනු මෙතෙක් පැවතීම නිරූපණය කරන උරුමයක් බව දැන, එයින් මිදීමට උත්සාහ කරන විට ඇති විය හැකි අනවශ්‍ය ඵල ගැන ද සිතීම වැදගත් වේ.

පොරකෑම හිඟාකෑම වැනි ආවේණික හැසිරීම් මිනිස් සමාජය තුලින් තුරං කල හැකි දැයි විමසමු. සැබැවින් ම මෙම මාතෘකා තෝරා ගැනීමේ පරමාර්ථය ද එය ම වේ. ස්වාභාවික පරිසරය තුල පැවැත්මට පොරකෑම ප්‍රබල අවශ්‍යතාවයකි. එහෙත් තිරිසන් බව අත හරින විට, මෙම ගති අප තිරිසන් කමට බැඳ දමයි. එනම් අප තිරිසනුන් වීම ය. එම ගති අත හැරීමට තිරිසන් ලෝකය තුල බැරි නිසා, ඊට සරිලන සමාන්තර මිනිස් ලෝකයක් සැකසිය යුතු ය. එය කල හැක්කක් නිසා මෙම මාතෘකාව තෝරා ගතිමි. අපේ වගකීම් නිසි ලෙස ඉටු කිරීමට නම්, පොරකෑම පැවැත්මේ කොටසක් නොවිය යුතුයි නේ ද? තව බොහෝ දේ පොරකෑමට බැඳුනත් මේ තොරතුරු යම් ආකාරයක ආරම්භයකට මුල පිරුවා යයි සිතමි.

පසු වදන: 


මෑත කාලයේ කාර්ය බහුලවීම නිසා ලිවීම පමා වුව ද, එසේ වීමට හේතුව මුහුණු පොතට (බුකියට හෙවත් වඩා නිවැරදි ව මුඩුක්කුවට) ඇතුළු වීමට සිදුවීමයි. එය කාලීණ අවශ්‍යතාවයක් මෙන් ම හදිසියේ නොදැන ගිය අළුත් අත්දැකීමක් විය. එසේ කිරීමට ප්‍රධාන හේතුව අද සමාජය හා ගැටීමෙන් කරුණු දැන ගැනීම ය. දැනට ගැවසෙන මෙම බ්ලොගයට බැඳුනු මත බියෙන් සැකෙන් තොරව පැවසිය හැකි තැන් මේවා ය.

https://www.facebook.com/groups/akadaya/

https://www.facebook.com/groups/miniskama/

ඊට අමතර ව බාහිර පාලනයට නතු මෙම තැන ද දැනට ගැවසෙමි. ලිපි තුලින් නොදකින පැති හා ගැටීමෙන් ලබන අත්දැකීම් සඳහා මේවා මහඟු සම්පත් වේ.

https://www.facebook.com/groups/194075563979436/

තවත් කිහිපයක නියෝජනය ඇතත් කාල වේලා නැති නිසා ප්‍රබල දායකත්වයක් දීමට තවම උත්සාහ නොකලෙමි. සිංහලයන් ගේ තොරතුරු සොයාගෙන ඒ තුලින් ඔවුන්ට හොඳක් වනු දැකීම අපේ උත්සාහය කර ගනිමු.